Enemy Back.
Είστε σε δωμάτιο με μία μόνο πιθανή είσοδο για τον στερεοτυπικό Ναζί, δηλαδή την κοντινότερη πόρτα. Δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος να πάτε προς τα εκεί. Περιμένετε λίγο και τελικά ο εχθρός αντιλαμβάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά. Ξεκινά προσέγγιση “τρενάκι” με έναν έναν αντίπαλο να επιχειρεί να περάσει την ίδια πόρτα. Όπως είναι φυσικό, αρκεί να μείνετε στο ίδιο σημείο και να ρίχνετε στο ψαχνό άμα τη εμφανίσει. Η σκέψη, εκτός από πολυτέλεια, είναι συχνά και περιττή.
Πολλά είναι παράλογα στο Enemy Front και είναι σίγουρο ότι η τεχνητή νοημοσύνη πρωτοστατεί σε αυτό το ζήτημα. Θα δείτε εχθρούς να έχουν βαλθεί να χρησιμοποιήσουν το ίδιο σημείο κάλυψης και να εμποδίζει ο ένας τον άλλον κατά την προσπάθεια. Θα συναντήσετε κάποιον άλλον που θα μπει με φούρια στην κρυψώνα σας για να αποφασίσει ύστερα πως είναι ώρα για ξεκούραση. Δεν σημαίνει ότι θα αποφεύγετε το θάνατο πάντα όμως. Κάποιες φορές ο εχθρός πεθαίνει από αστείο τραύμα. Άλλες δεν πεθαίνει με τίποτα. Ένα sniper rifle είναι γενικά πιο αποτελεσματικό από οτιδήποτε άλλο, ασχέτως αποστάσεων, μάλλον λόγω προϊστορίας της CI Games με το Ghost Warrior.
Σε ανοιχτό χώρο, αφού αρκετά επίπεδα είναι σχετικά ανοιχτά προκειμένου να ανθίσει η προσέγγιση stealth, ο θίασος συνεχίζει τα καμώματά του. Το stealth kill με μαχαιριά στην πλάτη είναι λιγότερο αθόρυβο από μια απλή μαχαιριά από το πλάι, με πρώτη ευκαιρία όλοι τρέχουν κατά πάνω σας, πότε έχουν εκπληκτικό σημάδι και πότε δεν ξέρουν τι σημαίνει η έννοια, ενώ μερικές φορές θα διαπιστώσετε ότι μπορείτε, για να αποφύγετε τα χειρότερα, απλά να τρέξετε μέχρι να φτάσετε στον προορισμό σας, χωρίς να σας προλάβει κανείς. Επιπλέον εχθροί και φίλοι καταφέρνουν κάποιες φορές να στέκονται ακλόνητοι σε σημεία ή να προχωρούν σε συγκεκριμένες πράξεις που εμποδίζουν την πρόοδο και επιβάλλουν την επιστροφή στο κοντινότερο (που δεν είναι και τόσο κοντινό) checkpoint.
Όπως είναι ξεκάθαρο, τα προβλήματα είναι πάρα πολλά και τέτοιου είδους που δίνουν στο Enemy Front εικόνα guilty, μα πολύ guilty pleasure και μόνο. Το δυστυχές είναι πως η CI Games είχε σίγουρα κάτι πιο ευγενές στο μυαλό της. Το Enemy Front είναι μεν άλλο ένα shooter που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου αλλά όχι στα συνηθισμένα. Με την ομάδα ανάπτυξης να εδράζεται σε πολωνικό έδαφος, το βάρος πέφτει στο ρόλο της πολωνικής αντίστασης και επεκτείνεται δυτικότερα, στη Γαλλία, και τελικά φτάνει πιο βόρεια, στη Νορβηγία. Είναι διπλά περίεργη λοιπόν, αν και φανταζόμαστε ότι βασίζεται σε εμπορική λογική, η απόφαση της πολωνικής ομάδας να επιλέξει Αμερικανό πρωταγωνιστή και μάλιστα δημοσιογράφο που τάχα μου απλά κυνηγά τη μεγάλη είδηση στην αρχή του πολέμου και ύστερα, σιγά-σιγά, συνειδητοποιεί ότι υπάρχουν και πιο σημαντικά πράγματα. Διότι όταν γίνεται πόλεμος προφανώς χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια. Η CI Games θέλει να πει μια ενδιαφέρουσα ιστορία αλλά τελικά δεν το καταφέρνει. Η μουσική επιχειρεί να στηρίξει την προσπάθεια αλλά η εξέλιξη του πρωταγωνιστή και των υπολοίπων χαρακτήρων δεν έχει ανάλογη διάθεση, παρότι τα κίνητρα φαίνεται πως ήταν εξ αρχής διαφορετικά. Αλλά πως να αγνοηθούν τα πολυάριθμα glitches; Χαρακτήρες και αντικείμενα εξαφανίζονται, εχθροί που χρησιμοποιούνται ως ανθρώπινη ασπίδα πετυχαίνουν το ίδιο με τον παίκτη να μένει απροειδοποίητα εκτεθειμένος κ.ο.κ.
Σε ορισμένα από τα επίπεδα, όταν ο παίκτης προλαβαίνει να δοκιμάσει μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση, φαίνεται τι είχαν κατά νου οι Πολωνοί της CI Games. Όταν χρησιμοποιήσει ένα φορτηγό για αντιπερισπασμό, όταν τραβήξει την προσοχή κάποιου πετώντας πέτρα, ο παίκτης αισθάνεται ότι με την κατάλληλη προσέγγιση μπορεί να νιώσει κυρίαρχος του εσκεμμένα ανοιχτού επιπέδου που υπόσχεται ελευθερία για πολλαπλές προσεγγίσεις.
Αν ένα πράγμα μπορεί να ξεχωρίσει για το ότι λειτουργεί επαρκώς είναι το sniping και, κατά μία έννοια, το multiplayer. Περιλαμβάνει μόνο τρία απολύτως προβλέψιμα modes αλλά μαντέψτε τι γλιτώνει: την τεχνητή νοημοσύνη. Είναι σίγουρα πιο ενδιαφέρον να παίζει κανείς ενάντια σε άλλους, ειδικά δεδομένων των περιστάσεων. Βέβαια δεν είναι εύκολο να το πετύχετε στην πράξη διότι τα lobby εξακολουθούν να είναι αρκετά άδεια ακόμη και μετά το λανσάρισμα και αν δεν βρεθούν 8 παίκτες, τότε δεν προχωρά τίποτα.
Το Enemy Front δεν είναι τίτλος που προκαλεί την αντιπάθεια, όσο τη λύπη για το ότι μια ομάδα ανάπτυξης είναι αποφασισμένη να καταπιαστεί με κάτι για το οποίο δεν είναι έτοιμη ακόμη. Συμπέρασμα που προφανώς δεν απολαμβάνει ούτε και η CI Games.
