Επαναστάτης χωρίς αιτία.
Ήρθε η ώρα της κρίσης για το Watch Dogs και η κρίση…δεν είναι εύκολη. Ο απλούστερος τρόπος να περιγράψει κανείς το Watch Dogs είναι ως Assassin’s Creed με δόσεις από Grand Theft Auto. Αφαιρέστε το parkour και το πιο έντονο platforming και προσθέστε τη συστηματική κλοπή αυτοκινήτων για μετακίνηση και κυνηγητά σε δύο και τέσσερις ρόδες.
Τίποτα από αυτά δεν περιγράφει την ψυχή του Watch Dogs. Και όχι τυχαία. Η ψυχή αυτή, όσο και αν την αναζητήσετε στις δεκάδες ώρες που απαιτούνται για την ολοκλήρωση του campaign έστω, δεν υπάρχει. Όχι ακόμη. Στο Watch Dogs δεν πρωταγωνιστεί το hacking. Απλά υποβαθμίζεται στη λογική “there’s an app for that”. Αυτό σημαίνει πως όσα περισσότερες ικανότητες γίνονται διαθέσιμες στο skill tree του πρωταγωνιστή, τόσες περισσότερες ευκαιρίες έχετε να κάνετε “hack” πατώντας ένα πλήκτρο. Θα διαβάσετε ανταλλαγές μηνυμάτων, θα ξεκλειδώσετε οχήματα, όπλα, μουσικά κομμάτια, θα κλέψετε χρήματα από τραπεζικούς λογαριασμούς, κι αυτά απλά περπατώντας στους δρόμους. Αργότερα θα εισβάλλετε σε δίκτυα άλλων όπου θα έρθετε σε επαφή με το πιο “βαθύ” hacking που θα συναντήσετε στο παιχνίδι, που δεν άλλο παρά mini-game στο οποίο καθορίζονται ροές δεδομένων.
Το hacking γίνεται πιο χρήσιμο βέβαια όταν βρεθείτε σε εχθρική περιοχή (ή σε τμήμα με γρίφο) ή σε καταδίωξη στους δρόμους. Στην πρώτη περίπτωση ο παίκτης αναλαμβάνει τον έλεγχο του κλειστού κυκλώματος και, μεταπηδώντας από κάμερα σε κάμερα, εξετάζει το χώρο, τις αντίπαλες δυνάμεις ενώ εντοπίζει ευκαιρίες για hacks που θα τον βοηθήσουν να ξεφορτωθεί ορισμένους εχθρούς πριν καν μπει στο λημέρι τους. Εκρήξεις και αρκετοί αντιπερισπασμοί είναι χρήσιμοι και πριν αλλά και κατά τη διάρκεια της μάχης. Όταν η δράση μεταφέρεται στους δρόμους, είτε πρέπει να ξεφύγετε από διώκτες ή έχετε να τους αντιμετωπίσετε ενώ προσπαθείτε να διαλύσετε το αυτοκίνητο του δικού σας στόχου, τα hacks αποδεικνύονται ανάλογα χρήσιμα. Αργά ή γρήγορα ελέγχετε γέφυρες, φανάρια, καρφιά και άλλα χρήσιμα εργαλεία.
Η ίδια η οδήγηση λειτουργεί πολύ καλά με διαφορετικά αυτοκίνητα να επιδεικνύουν αισθητά διαφορετική συμπεριφορά και να απαιτούν άλλου είδους προσοχή ή ικανότητα. Με τον τίτλο να φροντίζει να υπάρχει κοντά κάποιο αυτοκίνητο σε κρίσιμα σημεία, δηλαδή σε σημεία που η καταδίωξη είναι μονόδρομος, θα δοκιμάσετε μεγάλη ποικιλία. Οι επιλογές του παιχνιδιού είναι συχνά τυχαίες οπότε δεν θα έχετε μπροστά σας πάντα αυτό που σας εξυπηρετεί, ωστόσο θα έχετε κάθε ευκαιρία να δοκιμάσετε σχεδόν τα πάντα.
Το σίγουρο είναι πως ο χρόνος που θα αφιερώσετε στο Watch Dogs θα σας φανεί αιώνας. Δεν είναι μόνο το campaign μακροσκελές, αλλά το εικονικό Chicago έχει τόσα, μα τόσα side quests που κάνει κάθε τίτλο Assassin’s Creed να δείχνει μινιμαλιστικός. Ακόμη και πριν υπολογίσει κανείς τα online challenges (όπου παίκτες εισβάλλουν στο παιχνίδι σας για να σας παρακολουθήσουν, να σας κάνουν hack κ.λπ.), τα οποία απενεργοποιούνται εφόσον το προτιμάτε, είναι πολύ εύκολο να αφιερώσετε πάνω από 50-60 ώρες στο Watch Dogs αν βάλετε πείσμα για ολοκλήρωσή του στο 100%. Ενδεικτικά, τα mini-games που το παιχνίδι ονομάζει Digital Trips, έχουν τα δικά τους ξεχωριστά skill trees. Αν αυτό δεν σας πείθει ότι θα αφιερώσετε πάρα πολύ χρόνο στο Watch Dogs, τότε δύσκολα θα σας πείσει κανείς για το πραγματικό του μέγεθος.
Θα αναρωτιέστε βέβαια για τα περί τεχνικού τομέα. Δεδομένου μάλιστα ότι το τελευταίο διάστημα διέρρευσε άπειρο υλικό και έγιναν εξίσου άπειρα σχόλια. Η τεχνική επιτυχία του εντοπίζεται στο ότι πείθει πως βρίσκεστε σε ένα ζωντανό κόσμο. Μετά το αρχικό και πολύ αισθητό loading (σημειώνουμε ότι πάντα μιλάμε για την έκδοση PS4), όλα πάνε ρολόι. Το frame rate μένει πάντα κοντά στα 30fps (από την πάνω μεριά), με ελάχιστες εξαιρέσεις. Μπορεί η ανάλυση να μην είναι ιδανική, αλλά μικρή σημασία έχει στο σύνολο. Ακόμη πάντως και αν εστιάσετε στην έκδοση PC στα Ultra settings, δεν φεύγει η εντύπωση ότι κάτι είναι στραβό. Και δεν φταίνε τα πολύγωνα. Παρότι το Watch Dogs αποτελεί τεράστια προσπάθεια, πολλαπλών studio της Ubisoft μάλιστα, αγνοεί τεχνικές performance capture που όχι μόνο βλέπουμε σε μικρότερες παραγωγές όπως στα Heavy Rain και Beyond: Two Souls, αλλά ετοιμαζόμαστε να τις δούμε επί τω έργω και στο Call Of Duty: Advanced Warfare.
Βέβαια η αδιάφορη εκφραστικότητα των πρωταγωνιστών ταιριάζει απόλυτα με το αρχικό σχόλιο περί ψυχής. Ο Aiden Pearce είναι έτοιμος hacker από την αρχή του παιχνιδιού και ο στόχος του είναι ξεκάθαρος. Ύστερα από μια δουλειά που δεν πήγε και πολύ καλά, έγινε στόχος και το αποτέλεσμα ήταν να χάσει την ανιψιά του. Είναι αποφασισμένος να πάρει την εκδίκησή του και τα επίπεδα στα οποία φτάνει είναι κωμικά. Λέει κάθε τόσο ότι το λειτουργικό σύστημα στο οποίο βασίζεται η υποδομή της πόλης κατασκοπεύει τους ανθρώπους αλλά λίγο τον νοιάζει. Αναλαμβάνει side quests για να κυνηγήσει κάποιον τσαντάκια και προαναγγέλλει την πρόθεσή του να μη λυπηθεί κανέναν, όντας θιγμένος από την εγκληματική δραστηριότητα. Δεν κόπτεται όμως όταν “θερίζει” κόσμο, ενώ δεν δείχνει καθόλου έτοιμος να προσεγγίσει επίκαιρα ερωτήματα για την παρακολούθηση των πολιτών και τη χρήση της πληροφορίας. Το Watch Dogs αποφεύγει κάθε δύσκολο ερώτημα, με τον πρωταγωνιστή να μην έχει πρόβλημα να διαλύσει τα πάντα για να ικανοποιήσει τα αιτήματα ενός τρελού από τον οποίο εξαρτάται η ασφάλεια ενός αγαπημένου προσώπου, αλλά δεν του κόβει να χρησιμοποιήσει τις δυνατότητές του για να εντοπίσει τους αντιπάλους του. Όχι. Αντί αυτού θεωρεί πιο λογικό να αφιερώσει άπειρο χρόνο για να εντοπίσει έναν μυστηριώδη τεχνικό που έχει φροντίσει να εξαφανιστεί για χρόνια. Και να σκοτώσει άπειρο κόσμο στο μεσοδιάστημα. Ο Liam Neeson θα απορούσε.
Ο Aiden θίγεται δεξιά κι αριστερά αλλά θεωρεί τον περαστικό καρκινοπαθή high value target λόγω των τραπεζικών του καταθέσεων. Η ελαφρότητα του σεναρίου φαίνεται και από την αρχή. Η Ubisoft δεν δίνει χώρο και χρόνο στον παίκτη να συνδεθεί με άτομα και περιστάσεις ώστε να κοστίσουν οι εξελίξεις στον ίδιο όσο και στον πρωταγωνιστή.
Αυτό σημαίνει ότι το Watch Dogs δεν λειτουργεί; Όχι. Λειτουργεί και μάλιστα πολύ, πολύ καλά. Προσφέρει διασκέδαση για πάρα πολλές ώρες, ακόμη και όταν επαναλαμβάνεται. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι δίνει προτεραιότητα στο shooting και στις καταδιώξεις, παρά τις υποσχέσεις για hacking και παρά τη συχνά αστεία τεχνητή νοημοσύνη. Είναι ξεκάθαρο ότι έτσι διασκεδάζουμε πλέον. Αν δούμε το Watch Dogs ως περίεργο λούνα παρκ, τότε είναι το λούνα παρκ που θέλετε να επισκέπτεστε ξανά και ξανά. Αν το δούμε σαν ταξίδι που προσπαθεί να πει κάτι όπως τα Child Of Light, Assassin’s Creed, ακόμη και Blood Dragon, τότε…σε λάθος πλοίο μπήκατε.
Βέβαια το sequel είναι βεβαιότητα. Αν πάρει το δρόμο του Assassin’s Creed II, τότε το μέλλον είναι λαμπρό.
