Σφύρα μου κλέφτικα.
Ο τρόμος είναι δύσκολο άθλημα. Το Outlast τα πήγε πολύ καλά πέρυσι με παίκτες σε PC και PS4 (περισσότερο στο δεύτερο αφού πολλοί έλαβαν το παιχνίδι χωρίς χρέωση μέσω PS Plus) έπιασαν τους εαυτούς τους να μετρούν πίεση και να μοιράζονται τον πόνο τους σε live streams. Τώρα που η δομή του Outlast είναι γνωστή όμως, ποια είναι η τύχη του Whistleblower DLC που έρχεται να συμπληρώσει εμπειρία και σενάριο;
Η ιστορία του Outlast: Whistleblower ξεκινά πριν τα γεγονότα του πρωτότυπου τίτλου, ύστερα εξελίσσεται παράλληλα και καταλήγει να δένει με το προηγούμενο τέλος. Για αυτό οι παίκτες ελέγχουν τον Wayland Park, ο οποίος εργάζεται για την εταιρεία που ελέγχει το άσυλο και είναι υπεύθυνος για το μήνυμα που έφτασε στον δημοσιογράφο-πρωταγωνιστή που είδαμε στην πρωτότυπη περιπέτεια. Όταν γίνεται αντιληπτό πως είναι υπεύθυνος για τη διαρροή, γίνεται κι αυτός άλλος ένας αιχμάλωτος-πειραματόζωο που προσπαθεί να δραπετεύσει. Ειδικά δε από τη στιγμή που οι υπόλοιποι “ασθενείς” βρίσκουν τρόπο να παρακάμψουν τον περιορισμό τους. Ο Park διαγράφει αντίστροφη διαδρομή, αφού ξεκινά από τα έγκατα του ασύλου και επιχειρεί να φτάσει στην επιφάνεια. Έτσι εξηγείται και η έμφαση προς το απόλυτο horror κλισέ: τη συχνή μανία για ανάβαση στον επόμενο όροφο, στο υψηλότερο σημείο. Δεν είναι πάντα εύκολο βέβαια να προσδιοριστεί το επόμενο βήμα υπό τις διαφορετικές αυτές συνθήκες. Θα χαθείτε, αυτό τουλάχιστον είναι σίγουρο. Αλλά σε ένα άσυλο με τερατώδεις χαρακτήρες όπως ο The Groom, είναι δύσκολο να απορήσει κανείς όταν του λείπουν οι ευκολίες που το gaming θεωρεί συχνά δεδομένες.
Νέοι εχθροί φέρνουν νέο τρόμο και εντάσεις, μερικές πραγματικά ανησυχητικές σκηνές, σε επίπεδα που, σε σημεία, ξεπερνούν και όσα είδατε την πρώτη φορά. Σε άλλες περιπτώσει βέβαια, η προηγούμενή εμπειρία αμβλύνει το άγχος και το φόβο καθώς προσπαθείτε να δείτε τι σας περιμένει με νυχτερινή όραση, ή να προσδιορίσετε προς τα πού πρέπει να τρέξετε για να γλιτώσετε από οτιδήποτε είναι υπεύθυνο για τον ήχο που μόλις ακούστηκε. Η δράση είναι λίγο πιο γρήγορη αυτή τη φορά, χωρίς βέβαια να αλλάζει ο κανόνας ότι δεν τίθεται θέμα μάχης, μόνο αποφυγή και διαφυγή από τους νέους εχθρούς, μερικά γνώριμα πρόσωπα, αλλά και νέες διεστραμμένες προσωπικότητες που θα βρεθούν στο διάβα του Park. Η διαφορά στην ταχύτητα των εξελίξεων βοηθά και το design. Μένει λιγότερος χρόνος για να παρατηρηθούν τα γνώριμα στοιχεία και μοτίβα, και κάπως πιο ανεπαρκής για να αποκαλύψει τις νόρμες της τεχνητής νοημοσύνης. Έτσι επιβιώνει ο τρόμος, τόσο σε δουλεμένα set pieces όσο και σε πιο φθηνά τρικ, ακόμη και σε χώρους που έπαψαν να είναι τελείως ξένοι.
Το Whistleblower DLC συμπληρώνει αλλά δεν διορθώνει. Συμπυκνώνει αλλά δεν εξαφανίζει. Καλλωπίζει αλλά δεν αλλοιώνει. Με τις αφηγηματικές προσθήκες μάλιστα, ταιριάζει και ολοκληρώνει. Δεν αποκλείεται όμως να είναι και η τελευταία φορά που λειτουργεί η ίδια ιδέα, με τον ίδιο τρόπο.
