Περήφανος γόνος του Early Access.
Το Mercenary Kings είναι ένας τίτλος που ξεχωρίζει με σχετική άνεση από τον συρφετό της ρετρολαγνείας που ταλανίζει τη βιομηχανία τα τελευταία χρόνια. Από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα τα παστέλ, πιξελωτά του sprites παίζουν με τη νοσταλγία και τις αναμνήσεις του παίκτη.
Contra, Metal Slug και όλα τα συναφή 2D καταστροφής που μπορείτε να ανασύρετε από μνήμης. Το Mercenary Kings κάνει ακριβώς αυτό απλά προσθέτοντας και κάποια άλλα στοιχεία εξέλιξης τα οποία άλλες φορές δείχνουν να συνεισφέρουν ουσιαστικά στην εμπειρία και άλλοτε απλά την επιβαρύνουν χωρίς λόγο. Στο Mercenary Kings ο εγκλιματισμός γίνεται αστραπιαία. Αφήνοντας κατά μέρος την υπόθεση που σε όλη την απλότητά της καταφέρνει να γίνει συμπαθητική κυρίως διότι βρίθει από αναφορές στην ποπ κουλτούρα και σε άλλες κλασικές gaming σειρές (βλ. Metal Gear Solid). Αφήνοντας κατά μέρος το απλοϊκό gameplay που καταφέρνει να κρατήσει τον παίκτη μονάχα όσο τα επίπεδα δεν κουράζουν.
Στο παιχνίδι υπάρχει μία βάση, ένας χώρος όπου ο παίκτης μπορεί να ανανεώσει το οπλοστάσιο του, να αναβαθμίσει τον εξοπλισμό και τις ικανότητές του, να επιλέξει τις αποστολές τις οποίες θα αναλάβει και οι οποίες θα φέρουν πιο κοντά την εξόντωση της εγκληματικής οργάνωσης CLAW. Η συνταγή είναι περίπου ίδια με τίτλους όπως τα Monster Hunter και Borderlands. Grinding, looting, παρασκευή καλύτερου εξοπλισμού και επανάληψη.
Η μάχη διατηρεί μία arcade και old-school προσέγγιση κατά την οποία οι εχθροί ακολουθούν συγκεκριμένα μοτίβα επιθέσεων τα οποία άπαξ και αναγνωριστούν από τον παίκτη, όλα γίνονται πιο εύκολα και βατά. Το trial and error όμως, κυρίως στο ξεκίνημα, δεν είναι δυνατόν να αποφευχθεί, ειδικότερα όταν ο παίκτης πρέπει να προσαρμοστεί στο ότι μπορεί να στοχεύσει μονάχα σε 4 κατευθύνσεις (ενώ οι εχθροί όχι), πράγμα που αυτομάτως ζημιώνει το ρυθμό του παιχνιδιού. Το ίδιο δε, ισχύει και για το mini-game για το reload του όπλου (στα πρότυπα του Gears Of War). Όταν επιστρατεύεις έναν τέτοιο μηχανισμό σε έναν τόσο γρήγορο τίτλο, που απαιτεί άλλη εστίαση στα δρώμενα επί της οθόνης, το μόνο σίγουρο είναι πως θα προκαλέσεις πολλούς θανάτους για τους οποίους δεν θα φταίει ο παίκτης.
Και τώρα φτάνουμε σε άλλο ένα βασικό στοιχείο του παιχνιδιού. Το χρονόμετρο κάθε αποστολής με το πέρας του οποίου πέφτει και το ανάλογο “mission fail”. Τα επίπεδα στο Mercenary Kings είναι συγκεκριμένα ενώ οι αποστολές του φτάνουν περίπου τις 100. Αυτό σημαίνει πως στη διάρκεια του παιχνιδιού ο παίκτης θα περάσει από τις ίδιες και τις ίδιες περιοχές, αρκετές φορές, με τον παράγοντα “κόπωση” να αυξάνεται εκθετικά σε κάθε πέρασμα. Στην αρχή ωστόσο, που η εξερεύνηση είναι ζωτικής σημασίας (μιας και ναι μεν μιλάμε για 2D χάρτες αλλά είναι ανοιχτοί για εξερεύνηση προς πάσα κατεύθυνση) το γεγονός πως τρέχει ένα χρονόμετρο καθιστά αχρείαστα δύσκολη την εκπλήρωση ακόμα και απλών αποστολών, όπου ο στόχος είναι να εντοπίσετε αιχμαλώτους. Ας συνυπολογιστεί σε αυτό και το γεγονός πως οι εχθροί κάνουν respawn με το που απομακρυνθεί ο παίκτης από το σημείο που τους εξόντωσε.
Μετά λοιπόν, από τη σύντομη εκείνη στιγμή, που η εξέλιξη του χαρακτήρα και η ισχύς των όπλων του εναρμονιστεί με τη γνώση των επιπέδων (για όσο αυτό κρατήσει), το Mercenary Kings γίνεται βαρετό και κουραστικό.
Κάνει λοιπόν αρκετά λάθη για τα οποία ευθύνεται κυρίως το επιχειρηματικό μοντέλο που τον έπλασε. Όντας γόνος του Early Access της Steam, το Mercenary Kings θα μπορούσε να επωφεληθεί τα μέγιστα από ένα σαφώς μικρότερο αριθμό αποστολών και από μεγαλύτερη ποικιλία επιπέδων. Δεν είναι κακή η ποσότητα σε τέτοιους τίτλους, αλλά όταν υφίσταται εκείνη η ποσότητα για να ικανοποιηθεί ένας αριθμός παικτών που αγόρασαν την έκδοση Early Access και να ικανοποιηθεί αντίστοιχα και η επακόλουθη ανάγκη τους για νέο content, τότε μιλάμε για έναν τίτλο -σχετικώς- ξεχειλωμένο.
Και το Mercenary Kings θα μείνει στη μνήμη ως κάτι τέτοιο: Ένα παιχνίδι που ξεχωρίζει για τα όσα κάνει σωστά και δεν ευθύνεται -άμεσα- για τα όσα κάνει λάθος. Κρίμα.
