Επιστροφή στη Zanarkand.
Η επαφή του γράφοντος τόσο με το Final Fantasy X όσο και με το Final Fantasy X-2 δεν θα μπορούσε να είναι πιο διαφορετική. Το Final Fantasy X παίχτηκε από έναν ακόμη απλό gamer, ενώ το Final Fantasy X-2 παίχτηκε από νεόκοπο reviewer με ασφυκτικό deadline. Και οι δύο περίοδοι είναι, σε προσωπικό επίπεδο, αξιομνημόνευτες άρα το Final Fantasy X | X-2 HD Remaster έχει ιδιαίτερη υποδοχή. Τα χρόνια πέρασαν βέβαια και, τελικά, δίνουν διαφορετική χροιά και ιστορική αξία στην παρούσα έκδοση.
Το Final Fantasy X ήταν ο πρώτος τίτλος της σειράς με εκτενή voice overs, ήταν πλήρως τρισδιάστατος και σχηματίστηκε στα χέρια εκείνων που εξακολουθούν να ελέγχουν σε μεγάλο βαθμό την τύχη του franchise. Οι περίπου ερασιτεχνικοί διάλογοι, το ανεκδιήγητο τερατούργημα που λέγεται blitzball και άλλες ατυχείς επιλογές δεν διαγράφουν τη μαγεία ενός πολύ πιο ανοιχτού κόσμου, το ιδιαίτερο δραματικό βάρος ορισμένων χαρακτήρων όπως η Yuna, πόσο μάλλον ο εκπληκτικός Auron, ούτε και το σχόλιο για την τυφλή πίστη σε δόγματα που όσοι τα διδάσκουν τα κατανοούν λιγότερο και από τους μαθητές τους. Το Sphere Grid, το ιδιαίτερο skill tree του FFX, οι turn-based μάχες, η ελευθερία εναλλαγής χαρακτήρων και όπλων εντός της μάχης, η περίεργη αλλά υπαρκτή αρμονία των συστημάτων, καθιστούν το Final Fantasy X κάτι σαν το Resident Evil CODE Veronica, δηλαδή ιδανικό σχεδόν αντιπρόσωπο μιας κλασικής συνταγής, καθώς ξεκινά η μετάβαση σε νέα πράγματα.
Η περίπτωση του Final Fantasy X-2 είναι λίγο ιδιαίτερη και όχι πάντα για καλό. Η συνέχεια του Final Fantasy X-2, η πρώτη φορά στην ουσία που είδαμε sequel στη σειρά, τοποθετείται χρονικά δύο χρόνια μετά το πέρας του FFX και ξεκινά με παραδειγματικά κακό τρόπο για το ποιόν των γνωστών χαρακτήρων, ειδικά με βάση τις ζυμώσεις που γίνονται στον προηγούμενο τίτλο. Ωστόσο η εξερεύνηση του κόσμου παραμένει απολαυστική, όπως και το περίεργο αλλά όχι πια το ίδιο “ξένο” σύστημα μάχης, όπου η αλλαγή εμφάνισης φέρνει αλλαγή ρόλου και ιδιοτήτων, με τρόπο που σίγουρα θα θυμίσει το Final Fantasy XIII και μάλιστα μια από τις πιο ευχάριστες πτυχές του. Σεναριακά το X-2 είναι σημαντικά πιο αφελές αλλά οδηγεί σε περίεργες εξελίξεις. Από τη μία περιλαμβάνει στο τέλος το Last Mission, ένα σύντομο και σχετικά απλό roguelike που με τη σειρά του οδηγεί σε ηχητικό drama διάρκειας 30 λεπτών που καταφέρνει να έχει τα καλύτερα voice overs, τους χειρότερους διαλόγους και να αφήνει υπονοούμενα για Final Fantasy X-3. Ειδικά το τελευταίο είναι άγνωστο αν θα αποδειχθεί ουσιώδες ή απλά κακόγουστο αστείο. Πέραν του Last Mission πάντως υπάρχει και επιπλέον περιεχόμενο όπως το Bestiary που επιτρέπει τη δημιουργία fiends, ενώ έχει προστεθεί και δυνατότητα ενσωμάτωσης άλλων χαρακτήρων, πλέον των γνωστών, ακόμη και NPC, στο party. Οι ιδιότητές τους προφανώς και είναι, συνολικά, πιο απλές, αλλά αυτή είναι άλλη μια προσθήκη που δεν είχαμε δει στην Ευρώπη κατά την πρώτη κυκλοφορία.
Αν ένα πράγμα είναι σίγουρο πάντως είναι ότι η Square Enix πήρε πολύ στα σοβαρά την όλη προσπάθεια. Στο FFX θα ακούσετε νέες ενορχηστρώσεις, σε ορισμένες περιπτώσεις και διασκευές του κλασικού soundtrack (όχι πάντα με τα επιθυμητικά αποτελέσματα για να είμαστε ειλικρινείς), ενώ έχει γίνει πολύ σοβαρή προσπάθεια για βελτίωση του τεχνικού τομέα. Οι πιο καίριοι χαρακτήρες έχουν εμφανώς βελτιωμένα μοντέλα, πολλές περιοχές του χάρτη έχουν πιο έντονο χρωματισμό αλλά και περισσότερη λεπτομέρεια σε σχέση με τις πρωτότυπες εκδόσεις. Η Square Enix δεν λυπήθηκε ούτε και τα cut-scenes. Αυτά, όπως και τα γραφικά, προσαρμόστηκαν σε αναλογία 16:9 και ανέβηκαν σε ανάλυση αντί να “πεταχτούν” στη μέση και να ξεχαστούν στη μοίρα τους. Ίσως για αυτό να διατηρήθηκε η αδυναμία προσπέρασής τους.
Στην περίπτωση του PS Vita, έχουν γίνει μερικοί μικροί συμβιβασμοί σε τεχνικό επίπεδο ενώ το cartridge που θα βρείτε στο ράφι περιλαμβάνει το πρώτο παιχνίδι και κωδικό για download του δεύτερου.
Είναι ξεκάθαρο ότι το αντικείμενο της προσοχής σας θα είναι, δικαίως, το Final Fantasy X. Είναι σχεδόν κρίμα που δεν προηγείται το X-2 προκειμένου να κλείσετε πιο ευχάριστα το ταξίδι στον κόσμο της Spira. Έτσι και ο γράφων θα κατέληγε με τις αναμνήσεις του νεαρού gamer και όχι με εκείνες του απογοητευμένου reviewer.
