Ο τουλάχιστον παραπλανητικός τίτλος…σας έχει στο χέρι
To Don’t Starve: Console Edition έρχεται μήνες μετά την κυκλοφορία του στο PC και μονομιάς διευρύνει κατά πολύ το κοινό του αφού διατίθεται δωρεάν για PS4, αρκεί ο χρήστης να είναι συνδρομητής PS Plus. Από τη στιγμή που στη νέα κονσόλα της Sony απαιτείται η συνδρομή για το multiplayer, η πλειοψηφία των κατόχων PS4 έχουν ήδη πρόσβαση στο Don’t Starve. Κατά συνέπεια…εγείρονται τα πάθη.
Ο τίτλος της Klei Entertainment απευθύνεται, πάνω από όλα, λόγω νοοτροπίας φυσικά, στους φίλους των roguelike. Αν η έννοια permadeath ηχεί χαρμόσυνα στα αυτιά σας, τότε το Don’t Starve θα σας χτυπήσει αλύπητα αλλά θα το διασκεδάσετε αναλόγως. Οι υπόλοιποι έχουν την ευκαιρία να διαπιστώσουν τις αντοχές τους σε ένα κλασικά μυστήριο είδος, το οποίο τιμά μεν το Don’t Starve αλλά δεν περιορίζεται ολοκληρωτικά από τις συμβάσεις του.
Ο κόσμος του Don’t Starve τιμά πάντως τόσο το σχέδιο στο χέρι όσο και την αισθητική ευαισθησία του Tim Burton. Όχι ακριβώς αλλά δύσκολα θα προκύψει κάποια καλύτερη παρομοίωση για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς. Ο ίδιος κόσμος είναι ένα τεράστιο, εχθρικό ερωτηματικό. Ο παίκτης “προσγειώνεται” στο ρόλο ενός παράξενου επιστήμονα που δεν ξέρει ακριβώς πού βρίσκεται, γιατί αλλά και τι πρέπει να κάνει ακριβώς. Πολύ γρήγορα, όπως θα συνέβαινε και στην πραγματικότητα, γίνεται προφανές πως πρώτη έγνοια είναι η επιβίωση, η εξασφάλιση τροφής και στέγης. Ξύλα και πέτρες θα ανάψουν τη φωτιά που θα κρατήσουν ζεστό τον πρωταγωνιστή κατά τη διάρκεια της νύχτας και τα ίδια ακριβώς μπορούν να συνδυαστούν για να φτιάξουν το πρώτο του τσεκούρι. Αυτό με τη σειρά του είναι πολύ καλύτερο στην εξασφάλιση ξυλείας και τελικά οδηγεί στη δημιουργία της πολύ χρήσιμης αξίνας κ.ο.κ. Μέχρι στιγμής…μακάβριο Harvest Moon. Αλλά η δεύτερη εντύπωση είναι πιο σημαντική από την πρώτη. Παρά την ονομασία του τίτλου, η εξασφάλιση τροφής δεν είναι το μαρτύριο που υπονοείται. Η επιβίωση όμως θα μπορούσε κάλλιστα να είναι αντικείμενο διατριβής. Ο κόσμος του Don’t Starve είναι, για αρχή, απόλυτα εχθρικός όταν νυχτώνει. Τόσο που μόλις πέσει το σκοτάδι, ο θάνατος του χαρακτήρα είναι σίγουρος. Και τότε…όλα από την αρχή. Για αυτό είναι τεράστιας σημασίας η εξασφάλιση της φωτιάς, είτε σε ανοιχτό χώρο, είτε, ακόμη καλύτερα σε κλειστό. Θέλετε σε σπηλιά (με την ευχή ότι δεν υπάρχει άλλος…πεινασμένος ένοικος), θέλετε στη δική σας φάρμα, όπου ετοιμάζεται και τις σοδειές που σας αποδίδουν τα προς το ζην;. Κανένα πρόβλημα. Και πάλι οι απειλές είναι πολυάριθμες και τεράστιες. Διάφορα πλάσματα δείχνουν άκακα αλλά είναι σε θέση, σε ομάδες ή μη, να διαλύσουν τον πρωταγωνιστή. Εξάλλου όσα έχει να αντιμετωπίσει επηρεάζουν την ψυχική του ισορροπία. Αν δεν έχει ιδιαίτερες ψυχικές αντοχές, και δεν ασχοληθεί με κάτι άλλο, όπως έρευνα, πειράματα και κατασκευές, αρχίζει και βλέπει…πλάσματα. Μπορεί να είναι στο μυαλό του, αλλά αποτελούν πραγματική απειλή που κάλλιστα μεταφράζεται σε instakill.
Σε κάθε περίπτωση και πτυχή ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί ο κόσμος αυτός παραμένει μυστήριο. Μπορείτε να βάλετε φωτιά σε θάμνο και να “αρπάξει” ολόκληρη δασική έκταση. Αλλά δεν ξέρετε ποιες μπορεί να είναι οι μετέπειτα επιπτώσεις. Μπορεί να σας σώσουν ή να σας καταδικάσουν. Συχνά πυκνά εμφανίζονται εμπόδια που φαντάζουν πολύ απλά και αντί αυτού οδηγούν στο χαμό. Φαντάζει άδικο αλλά δεν ισχύει. Ο παίκτης έχει, όντως, την τελική ευθύνη και είναι επιτακτικό να αποδεχθεί πως πρέπει να είναι προσεκτικός και επιφυλακτικός με το οτιδήποτε. Με αυτόν τον τρόπο δεν λείπουν ποτέ στιγμές έντασης αλλά και απέραντης ικανοποίησης από μικρές αλλά πάντα σημαντικές επιτυχίες. Η χαρά έρχεται από τα “μικρά” πράγματα.
Μπορεί οι βετεράνοι του Dark Souls και άλλων ανάλογα απαιτητικών τίτλων να αισθάνονται άνετα, αλλά το Don’t Starve θα τους διαψεύσει. Κάθε ήττα οδηγεί σε καθαρή, αναπόφευκτη εκκίνηση από το μηδέν. Μένουν οι εμπειρίες και ενδεχομένως η πρόσβαση σε δύο άλλους χαρακτήρες με τις ιδιαιτερότητές τους. Στην αρχή αυτό δεν είναι τεράστιο πρόβλημα αφού δεν θα έχετε φτάσει πολύ μακριά, δεν θα έχετε επενδύσει πολλές ώρες και η όρεξη για μια προσπάθεια ακόμη, με νέα πλάνα και τακτική, παραμένει. Αργότερα όμως τα πράγματα αλλάζουν, η εκκίνηση από το απόλυτο μηδέν φαντάζει μεγαλύτερη αγγαρεία και δεκανίκι δεν υφίσταται. Μοναδική διέξοδος η επιλογή να πληθύνουν οι πρώτες ύλες ή/και να μειωθούν οι εχθροί. Η έκδοση του PS4 δεν παρέχει την ευελιξία που συναντάται στο PC, τουλάχιστον όχι ως προς αυτό το ζήτημα, αλλά και πάλι ο παίκτης έχει περιθώρια να επηρεάσει καταστάσεις.
Κατά τα λοιπά η Console Edition έχει να επιδείξει πολύ καλή προσαρμογή του interface, από άποψη εργονομίας τουλάχιστον, με το inventory να είναι πάντα πρόχειρο και έτοιμο για τις προσταγές του δεύτερου αναλογικού μοχλού, με λοιπές ενέργειες στο σταυρό κατεύθυνσης και στα πλήκτρα και την κίνηση εκεί που φαντάζεστε. Στην πράξη όλα γίνονται άμεσα ενώ μια μικρή προσθήκη κρίνεται πολύ βοηθητική: με το πάτημα ενός πλήκτρου μαζεύεται αυτόματα ό,τι χρήσιμο βρίσκεται σε μικρή απόσταση από το χαρακτήρα. Αυτό βελτιώνει μεν το ζήτημα της προοπτικής και της κάμερας, παράγοντες που δεν επιτρέπουν πάντα την καλύτερη ορατότητα σε πυκνά σημεία, αλλά δεν σημαίνει ότι αλλάζει το γεγονός πως ο παίκτης θα παιδευτεί πολλές φορές προκειμένου να αντιληφθεί την ύπαρξη κάποιου αντικειμένου ή πλάσματος.
Αυτό που δεν τα πηγαίνει και τόσο καλά μετά τη μετάβαση σε κονσόλα, είναι το κείμενο. Όπως και στο Killzone: Shadow Fall είναι πιο μικρό από όσο πρέπει, θυμίζοντας ανάλογα ζητήματα κατά τη μετάβαση από την εποχή SD σε εκείνη του HD 720p. Στο PC ο παίκτης είναι κοντά στο monitor, αλλά ο κανόνας στην κονσόλα είναι άλλος και καλό ήταν να είχε συνυπολογιστεί.
Κακά τα ψέματα όμως. Αυτό είναι το τελευταίο που θα εκνευρίσει. Αντιθέτως το κόστος κάθε ήττας και η καθόλου σταθερή της αξία στην αρχή συναρπάζει και ύστερα επιβαρύνει λίγο περισσότερο από όσο ωφελεί. Αλλά επειδή οι gamers έχουν το ταλέντο να διαψεύδουν τάσεις και προσδοκίες, υπάρχει και διαφορετικό mode που δίνει πολλές περισσότερες προμήθειες στον παίκτη και κάνει τα πάντα…πιο δύσκολα. Γιατί όχι άλλωστε; Σωστά;
