Ο Tomasz Gop δεν στερείται ούτε ικανοτήτων, ούτε φαντασίας. Μάλλον όμως στερείται πόρων ανάλογων με εκείνους που διέθετε η CD Projekt RED. Ο λόγος για το δημιουργό της σειράς The Witcher που, με την ομάδα Deck13 Interactive και τη στήριξη της CI Games, παραμένει στην Πολωνία αλλά για χάρη διαφορετικού, νέου τίτλου.
Οι συγκρίσεις με το Dark Souls δεν λένε να σταματήσουν από τότε που ανακοινώθηκε ο τίτλος. Ενώ ο Gop προτιμά να τονίζει τη διαφορετικότητα του δημιουργήματός του, αναμενόμενο αφού το ζητούμενο δεν είναι η συνεχής έμμεση διαφήμιση άλλου προϊόντος, είναι αλήθεια ότι το Lords Of The Fallen χρωστά την ύπαρξή του στο ρεύμα που δημιούργησε η From Software.
Η πιο απλή περιγραφή του Lords Of The Fallen θα μιλήσει για τίτλο που είναι (λίγο) πιο φιλικός σε σχέση με τη σειρά της From Software, όταν είναι απαιτητικός και βάναυσος, δεν το καταφέρνει, όχι πάντα τουλάχιστον, με τον καλύτερο τρόπο, ενώ αποτελεί τη μόνη επιλογή για το κοινό που θέλει κάτι σε ανάλογο κλίμα, έχει καλό PC, Xbox One ή PS4 και δεν έχει την υπομονή να περιμένει την Bandai Namco (ή το Bloodborne).
Στο Lords Of The Fallen δεν θα φτιάξετε το δικό σας χαρακτήρα. Θα αναλάβετε τον έλεγχο του Harkyn, ενός καταδίκου σε έναν κόσμο όπου κάθε αμαρτία τιμωρείται με ισόβια. Απελευθερώνεται από το ίδιο ακριβώς άτομο που τον έριξε στη φυλακή, με την πίστη πως ίσως να είναι η μόνη ελπίδα στη μάχη την ανθρωπότητας ενάντια στους Rhogar και το δαίμονά που, ως επικεφαλής τους, στοχεύει στην αφάνιση του κόσμου. Ο συγκεκριμένος πρωταγωνιστής, ο πιο ξεκάθαρος σκοπός και καθετί που κάνει τον τίτλο της Deck13 πιο σαφή ως προς χρόνο και τόπο από εκείνον της From Software, αποδεικνύονται κυρίως διακοσμητικά σε αξία. Δεν παρατηρείται ανάπτυξη χαρακτήρων, οι διάλογοι δεν έχουν βάθος ενώ ακόμη και τα voice overs δεν ξεχωρίζουν ως ποιοτικά ή πραγματικά ατμοσφαιρικά. Όλα αυτά τα στοιχεία αποτελούν δικαιολογίες για περαιτέρω εξερεύνηση και…ως εκεί.
Ο κόσμος του τίτλου σπρώχνει, από τη μία, τον παίκτη σε σχετικά γραμμικά μονοπάτια, αργότερα όμως φροντίζει, ύστερα από κάποιο σημαντικό γεγονός, μια καλή μάχη με boss (που είναι πιο γενναιόδωρη όταν ο παίκτης ολοκληρώνει και προαιρετικές προκλήσεις κατά τη διάρκειά της) ανοίγουν το δρόμο προς νέες διόδους, ακόμη και πύλες προς άλλη διάσταση, οι κίνδυνοι της οποίας οδηγούν σε loot, XP και θησαυρούς. Άλλοτε η πορεία προς το θησαυρό είναι ευθεία και χωρίς κινδύνους, άλλοτε γεμάτη κύματα εχθρών και κάποιες άλλες φορές γίνεται στα…σκοτεινά.
Και στο Lords Of The Fallen κάθε αναμέτρηση είναι σχετικά αργή και μεθοδική υπόθεση. Οι επιθέσεις, η άμυνα, έχουν κόστος σε αντοχή ενώ όλα είναι πιο ευνοϊκά με τον κατάλληλο χρονισμό. Καμία απειλή δεν είναι μικρή και τα bosses του παρελθόντος δεν το έχουν σε τίποτα να επιστρέφουν ως “κανονικοί” αντίπαλοι. Οι συνετοί θα επικρατήσουν όταν δεν τους τα χαλά η κάμερα ή το πιο πρόχειρο bug. Η πρώτη έχει πιο συχνά προβλήματα στα ανοιχτά πλάνα, παρά όταν εστιάζει σε μάχη ενός εναντίον ενός οπότε και παρακολουθεί καλύτερα τη δράση. Στην ίδια τη μάχη πάντως υπάρχει περιθώριο για παρατράγουδα, όπως επιθέσεις χωρίς damage, πάγωμα του αντιπάλου, ο οποίος μαγικά εξακολουθεί να κάνει damage και λοιπά φανταστικά που ελπίζουμε να εξαλειφθούν, κάποτε, από patch. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε συγκεκριμένες σπηλιές ένας παίκτης μπορεί να πέσει στο κενό χωρίς καμία διέξοδο την ώρα που το σχετικό patch κάνει αδύνατη την πτώση αλλά δεν προσφέρει λύση σε όσους έχουν κολλήσει. Η μόνη επιλογή για εκείνους είναι ξεκινήσουν το παιχνίδι από την αρχή.
Όταν ο Harkyn πεθαίνει όχι επειδή κάνει κάτι στραβά ο παίκτης, αλλά επειδή κάνει κάτι στραβά το παιχνίδι φαίνεται η αδυναμία της Deck13 να μιμηθεί το προφανές, όχι σε επίπεδο δυσκολίας αλλά λειτουργικής ευρυθμίας. Η ομάδα ανάπτυξης δεν στερείται ιδεών πάντως. Είναι σχεδόν ειρωνικό ότι έχει μερικά πράγματα να δείξει στο Dark Souls. Δεν υπάρχει επίπεδο δυσκολίας, ενώ τα τρία μόλις classes (Warrior, Cleric, Rogue) λειτουργούν ως μαγιά. Ο παίκτης μπορεί να αγνοήσει τις καταβολές του class, να διαλέξει ό,τι εξοπλισμό επιθυμεί, αλλά, την πρώτη φορά τουλάχιστον, μια ομάδα μόλις (εκ των τριών συνολικά) από ξόρκια. Ακόμη κι έτσι κάθε New Game Plus επιτρέπει την εκμάθηση άλλη μιας ομάδας από spells μέχρι που τα πάντα είναι στη διάθεση του παίκτη. Τα checkpoints δεν τιμωρούν με τη συχνότητά τους, ούτε η χρήση τους προκαλεί respawn. Αυτό το “προνόμιο” ανήκει στο θάνατο του Harkyn. Κάθε checkpoint συνοδεύεται και από δίλημμα όμως. Όσο ο παίκτης δεν χρησιμοποιεί το checkpoint για να βελτιώσει spells και attributes, κάθε νέο kill φέρνει και περισσότερο experience. Χωρίς όμως βελτιωμένες ικανότητες, η προσπάθεια γίνεται όλο και πιο επίπονη.
Όσο για το ρόλο του θανάτου, μοιάζει και ταυτόχρονα διαφέρει με την έμπνευσή του. Η πτώση του Harkyn δίνει στον παίκτη την ευκαιρία να εντοπίσει το φάντασμα του “προηγούμενου” για να ανακτήσει όσα XP είχε συγκεντρώσει (ο εξοπλισμός και τα αντικείμενα παραμένουν στον παίκτη). Αλλά έχει συγκεκριμένη διορία πριν χαθεί και αυτή η ευκαιρία. Όταν βρει το στόχο του έχει όμως μια επιλογή ακόμη. Παίρνει πίσω το XP ή χρησιμοποιεί την αύρα του ως buff;
Οι ιδέες είναι εδώ και ο παίκτης έχει ουσιαστικό έλεγχο της πρόκλησης που θα αντιμετωπίσει στην πράξη. Η εκτέλεση είναι εκείνη που δημιουργεί προβλήματα, προστριβές και…χαρμολύπη.
Ελπίζουμε σε καλύτερο budget την επόμενη φορά. Διότι το design, αυτό που άλλοι ξεχνούν, είναι ήδη εδώ.
