Δεν υπάρχει λόγος για άγχος. Το Bayonetta 2 είναι ακριβώς αυτό που ήλπιζε να δει οποιοσδήποτε συμπάθησε τον πρωτότυπο τίτλο. Αυτό για το οποίο δεν είμαστε σίγουροι βέβαια είναι κατά πόσο οι αντίστοιχοι fans ταυτίζονται (ή θα ταυτιστούν) με κατόχους Wii U.
Το Bayonetta 2 είναι χρωματιστό. Έντονα χρωματιστό. Ο πρώτος τίτλος ήταν με εντυπωσιακός αλλά χρωματικά παρέμενε υποτονικός προκειμένου να λειτουργήσει αρκετά καλά το σύνολο. Αυτή τη φορά δεν υπάρχει τέτοιος περιορισμός και, αργά ή γρήγορα, θα αισθανθείτε ότι γυρίσατε στην εποχή του ανάλογα έντονου χρωματικά Dreamcast (αν υποθέσουμε ότι το θυμάστε βέβαια), ενώ ο πυρήνας του τίτλου, το σύστημα μάχης και ο τρόπος με τον οποίο αυτό αναπτύσσεται αλλάζει πολύ ελαφρά και μάλλον όχι άδικα.
Ακόμη και σήμερα το Bayonetta θεωρείται από τα καλύτερα παραδείγματα του είδους που μόνο η Platinum Games δείχνει να εκπροσωπεί πλέον στη βιομηχανία άρα ακόμη και στάσιμο να ήταν το sequel, πάλι θα ξεχώριζε από τον (ανύπαρκτο) ανταγωνισμό. Η πρόκληση ξεκινά (λίγο) πιο χαμηλά αυτή τη φορά, η κλιμάκωσή της είναι λίγο πιο ομαλή τη στιγμή που, ευτυχώς, συνοδεύεται από πιο αξιόπιστη κάμερα αυτή τη φορά, η οποία από μόνη της συνεισφέρει τελικά και στη διαφορετική αίσθηση δυσκολίας. Τα combos παραμένουν τρελά και πολυάριθμα, ενώ εξακολουθεί το σύστημα βάσει του οποίου νέες δυνατότητες, νέος εξοπλισμός και οι αλλαγές που αυτός φέρει στη μάχη, κοστίζουν σε Halos, το νόμισμα του παιχνιδιού. Είναι πολύ δύσκολη υπόθεση να αγοραστούν τα πάντα, για αυτό και έχει νόημα τελικά η επανάληψη αποστολών, εντός και εκτός campaign. Όπως και την περασμένη φορά βέβαια.
Μια προσθήκη άξια αναφοράς είναι φυσικά το Umbran Climax. Χρησιμοποιεί την ίδια μπάρα με τα Torture Attacks (που επιστρέφουν φυσικά) αλλά, σε αντίθεση με τα τελευταία που επικεντρώνονται σε έναν μόνο αντίπαλο, προσφέρεται για crowd control. Όσο διαρκεί, κάθε χτύπημα ισοδυναμεί με “τριχωτό” summon punch κ.λπ. με μεγαλύτερη από τη συνηθισμένη εμβέλεια. Η λειτουργία αυτή οδηγεί σε νέες τακτικές και σενάρια, τα οποία συμπληρώνονται και από ελαφρά διαφοροποίηση του Witch Time. Το τελευταίο ενεργοποιείται και πάλι, για ταχύτητα και δύναμη, εφόσον ο παίκτης αποφύγει την τελευταία στιγμή κάποια επίθεση, μόνο που στο Bayonetta 2, το χρονικό “παράθυρο” φαίνεται ελαφρώς πιο γενναιόδωρο.
Το έτερο συμπλήρωμα ακούει στο όνομα Tag Climax, mode που περιλαμβάνει αποστολές έτοιμες για δύο παίκτες, πραγματικούς ή έστω έναν να μένει στα χέρια της AI. Εδώ η δυσκολία κάθε αναμέτρησης ορίζεται από το ποσό των Halos που ποντάρει ο παίκτης. Βέβαια όσο μεγαλύτερο το ποντάρισμα, τόσο πιο επικερδής και η νίκη. Στην πράξη το Tag Climax αποτελεί έναν ακόμη τρόπο να μαζέψει κανείς Halos αλλά και να δοκιμάσει τις ικανότητές του, εκτός του ίδιου του campaign. Είναι προτιμότερο να το σκέφτεται κανείς έτσι διότι μόλις στραφείτε online, θα διαπιστώσετε ότι ενώ είναι εύκολο να καλέσετε κάποιον παίκτη, φίλο ή όχι, με τον οποίο έτυχε να ξανασυνεργαστείτε στο ίδιο mode, παραμένει ανούσια δύσκολη η απλή πρόσκληση ενός παίκτη από την friend list. Τέτοια φαινόμενα είναι τα γνωστά και μη εξαιρετέα “περίεργα” της Nintendo.
Το σύστημα μάχης λοιπόν διατηρεί το χαρακτήρα του και δίνει στον παίκτη ό,τι παίρνει. Όποιος και αν είναι ο παίκτης. Τα διάφορα επίπεδα δυσκολίας επανέρχονται, και με επιλογές για αυτόματα combos κ.λπ., άρα (και) το Bayonetta 2 καταφέρνει να είναι φιλικό προς τον απαίδευτο, απαιτητικό για τον έμπειρο, μα απολαυστικό για όλους. Η προσθήκη Off TV Play είναι καλοδεχούμενη, τα προαιρετικά touch controls όμως, όπως είπαμε και για τη νέα έκδοση του πρώτου τίτλου, δεν προσφέρουν τίποτα που δεν παρέχεται ήδη από τις αυτόματες βοήθειες. Στην πράξη η νέα αυτή επιλογή στο χειρισμό καταλήγει πιο δύσχρηστη, ειδικά αν υπολογίσει κανείς ότι η χρήσης του σημαίνει αυτόματα ότι το Off TV Play γίνεται μονόδρομος. Εκτός αν είστε σε θέση να κοιτάτε τη μεγάλη οθόνη και να “χαϊδεύετε”, ταυτόχρονα, το GamePad με τη γραφίδα.
Είναι το Bayonetta 2 λόγος να αγοράσει κανείς Wii U; Αν αγαπά το είδος, τότε δεν έχει άλλη επιλογή. Πόσοι αγαπούν το είδος; Μάλλον όχι πάρα πολλοί αν κρίνουμε από τις πωλήσεις του πρωτοτύπου και από το δισταγμό μεγάλων publishers να αναλάβουν το sequel. Είναι το Bayonetta 2 ο τίτλος που περίμεναν οι κάτοχοι Wii U μέχρι σήμερα; Μάλλον όχι αφού το κλασικό κοινό της Nintendo συνδέεται λιγότερο με το είδος σε σχέση με εκείνους που μεγάλωσαν με το PS2. Είναι καλύτερο από το πρώτο μέρος της “σειράς”; Σε σημεία ναι. Θυμηθείτε όμως ότι μιλάμε για σημειακές βελτιώσεις σε ένα πραγματικά ξεχωριστό σύνολο συστημάτων.
Επόμενος σταθμός (ελπίζουμε), το Scalebound.
Version Tested: Wii U
