Γαρίφαλο στ’ αυτί και ορχιδέα στο μάτι.
Σχεδόν μια δεκαετία και δύο γενιές μηχανημάτων πέρασαν από την τελευταία “καθαρόαιμη” εμφάνιση τίτλου Drakengard, αν και η σειρά έκανε εμμέσως την εμφάνισή της και στην προηγούμενη (πλέον) γενιά με το NIER. Η Access Games μιλούσε για διόρθωση λαθών της σειράς με το Drakengard 3 και ίσως να τα κατάφερε. Ίσως και όχι. Το μόνο σίγουρο είναι πως ο τελευταίος τίτλος της σειράς σερβίρει ένα σκασμό υλικά και δεν έχετε ιδέα σε τι θα καταλήξει. Και ίσως να μην ξέρει ούτε αυτό.
Παραδόξως δεν μιλούμε για τη δυσκολία του. Αυτή είναι αρκετά χαμηλή, τουλάχιστον μέχρι να πέσουν τα πρώτα credits. Και λέμε τα πρώτα μιας και το Drakengard 3 θα σας “ρίξει” 4 φορές τους τίτλους τέλους, μαζί με ισάριθμα τέλη, κρατώντας έτσι την παράδοση της σειράς για πολλαπλές καταλήξεις και ακόμα περισσότερες πιθανότητες συνέχειας της ιστορίας. Στην προκειμένη περίπτωση πάντως μιλάμε για prequel με την πρωταγωνίστρια Zero (που έχει ένα λουλούδι αντί για μάτι) να κινεί γη και ουρανό για να σκοτώσει τις 5 αδερφές της (οι οποίες αντί για όνομα έχουν πάλι αριθμούς). Και εννοείται πως η εξέλιξη της ιστορίας είναι “more than meets the eye”.
Αν έχετε δει έστω και ένα trailer του Drakengard 3 θα περιμένετε επικά έπη επικών διαστάσεων. Και δεν θα έχετε άδικο μιας και αυτός είναι ο στόχος τους. Η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Η Zero είναι ο ορισμός του αντιήρωα, με απόλυτα αλλοπρόσαλλη προσωπικότητα, ακατάλληλο λεξιλόγιο και μόνιμη τσαντίλα. Η αφήγηση, πλην ελαχίστων στιγμών, είναι πολύ περισσότερο κοντά στην καφρίλα του Bayonetta, με τους βοηθούς της Zero να περιλαμβάνουν σαδιστές, σεξουαλικά κτήνη, ένα δράκο με παιδική φωνή και μπόλικο toilet humor. Τα παραπάνω σερβίρονται σε τεράστιες δόσεις, με μικρά μόνο διαλείμματα για λίγη “σοβαρότητα”, που όμως είναι ουσιαστική για την πορεία της ιστορίας. Αν έχετε παίξει τους προηγούμενους τίτλους της σειράς θα τα εκτιμήσετε πολύ. Αν όχι (που και λόγω απόστασης το βρίσκουμε πιο πιθανό) απλά θα περάσουν ως κενά από το μυαλό σας. Μάλιστα ο τίτλος σχεδόν σας αναγκάζει να δείτε όλα του τα τέλη μιας και το πρώτο που θα δείτε, δεν είναι αυτό που οδηγεί ιστορικά στο πρώτο Drakengard.
Συνολικά η τόσο μεγάλη αντίθεση ιστορίας και τρόπου αφήγησης δεν κάνουν και πολύ καλό. Πάνω που συνηθίζετε το ένα, ο τίτλος σας πετά στο άλλο και τούμπαλιν. Η διατήρηση ενός εκ των 2 θα ήταν πολύ καλύτερη και δεν θα έφερνε τόσο αλλοπρόσαλλο αποτέλεσμα, παρόλο που σε σημεία αυτή η διαφορετικότητα αφήνει μια γοητεία.
Το κακό είναι πως ενώ ιστορία και αφήγηση έχουν το ενδιαφέρον τους (έστω και ξεχωριστά), δεν έχουν τα απαραίτητα όπλα για να σας οδηγήσουν σε όλα τα τέλη. Το Drakengard 3 αλλάζει όντως πράγματα στο gameplay (ελέω βελτιώσεων αλλά και ιστορίας) καταλήγοντας ως ένα κλασικό hack n’ slash, απομακρύνοντας σχεδόν τα όποια RPG elements υπήρχαν σε προηγούμενους τίτλους. Απλά upgrades στα (πολλά) όπλα σας, βασική χρήση items και επιλογή έως 2 companions για τη μάχη είναι τα πιο “περίπλοκα” στοιχεία του Drakengard 3. Οι σύντροφοι είναι δυστυχώς παντελώς άχρηστοι μιας και η A.I. μπορεί μόνο να περπατήσει. Επιτίθενται σπάνια, δεν έρχονται να σας βοηθήσουν όταν τους χρειάζεστε και κολλάνε συχνά πυκνά σε αόρατους τοίχους και ανύπαρκτους γκρεμούς. Το ίδιο το level design χαρακτηρίζεται από τεράστιες ευθείες σχεδόν χωρίς παρακλάδια ή collectibles (θα θυμηθείτε σίγουρα το Final Fantasy XIII) με πολλές φορές αδικαιολόγητα μεγάλες διαδρομές και οπτικό αποτέλεσμα εποχής PS2 σε HD Remake. Τουλάχιστον δεν θα αντιμετωπίσετε εκατομμύρια αντιπάλων ανά τετραγωνικό μέτρο, χωρίς να σημαίνει πως δεν είναι πολλοί. Η ποικιλία τους πάντως είναι μικρή ενώ είναι δύσκολο να επικεντρωθείτε μόνο σε έναν μιας και το lock-on “κεντράρει” όπου του καπνίσει και η camera (είτε σε lock, είτε ελεύθερη) είναι τόσο κακή που της αξίζει σεμινάριο.
Ευτυχώς την κατάσταση σώζει το battle system που χωρίς να είναι πολύπλοκο, προσφέρει ιδιαίτερη ευελιξία, επιτρέποντάς σας να εναλλάσσετε τα 4 όπλα σας αστραπιαία και όσο συχνά θέλετε (ακόμα και ανά hit), δημιουργώντας τεράστια chain combos και επιτρέποντας να περάσετε από μαζικό σε “ατομικό” moveset χωρίς σχεδόν να το καταλάβετε. Μαζί με το Intoner mode, που σας μεταμορφώνει για μερικά δευτερόλεπτα στον απόλυτο θηλυκό μακελάρη, μπορείτε να καταστρέψετε ακόμα και το δυνατότερο αντίπαλο χωρίς πολλά πολλά. Το level design και η μικρή ποικιλία αντιπάλων πάντως θα φέρουν πολύ γρήγορα την επανάληψη.
Δυστυχώς όλα τα παραπάνω βλάπτουν σοβαρά το framerate. Ειδικά τα συγκεκριμένα (πλέον) σημεία που μπορείτε να καβαλήσετε το δράκο σας και να σπείρετε το θάνατο από ψηλά, ρίχνουν μερικές φορές τόσο τα frames που δεν απέχουν πολύ από το slideshow. Ο ίδιος ο δράκος που σας συντροφεύει (Mikhail) είναι διαθέσιμος σε προκαθορισμένα σημεία της ιστορίας (και όχι ελεύθερα όπως στους προηγούμενους τίτλους) και μπορεί να κινείται σε γη και ουρανό. Και στα δύο όμως είναι σωστό tank με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το χειρισμό του, ενώ όλα σχεδόν τα boss fights πραγματοποιούνται με αυτόν στο επίκεντρο και όχι τη Zero.
Κάπου εδώ το μυαλό σας μάλλον θα έχει μπερδευτεί. Το Drakengard 3 είναι πολύ μυστήρια περίπτωση τίτλου και ας μην του φαίνεται. Τίποτα δεν τελειώνει μετά τα πρώτα credits. Αντιθέτως έρχεται επιπλέον και καλό περιεχόμενο για την ιστορία, αντίπαλοι με πιο σοβαρή δυσκολία και συνολικά μεγαλύτερο ενδιαφέρον απ’ ότι στο “κανονικό” campaign. Το μεγάλο ερωτηματικό είναι αν το Drakengard 3 βάζει τρικλοποδιά στον εαυτό του ή αν απλά έτσι θέλει να σας κάνει να πιστέψετε. Εξαιρώντας ίσως τα αρκετά τεχνικά ζητήματα, είναι απορίας άξιο γιατί η Zero παραπονιέται για fetch quests, platforming, κενές περιοχές και ατελείωτους εχθρούς και αμέσως μετά ο τίτλος σάς τοποθετεί σε τέτοιες ακριβώς καταστάσεις. Ακόμα και η αντίθεση των trailers και του πραγματικού αποτελέσματος, ίσως οδηγούν λίγο περισσότερο στο trolling παρά στο λάθος ή την απάτη.
Το soundtrack πάντως είναι πολύ καλό. Και αυτό είναι το μόνο πράγμα για το οποίο μπορείτε να είστε σίγουροι.
