Στο gaming, όπως και στον έρωτα, το ένστικτο αρκεί
Tα περισσότερα videogames απευθύνονται στην πλειοψηφία των gamers που έχει εθιστεί σε στείρες συμβάσεις και εκπαιδευτεί σε hand-holding και μασημένη τροφή. Ίσως σαν αντίδραση στην τάση αυτή, η ανεξάρτητη σκηνή έχει πάρει τα πάνω της τελευταία, με αμφίβολα μάλλον αποτελέσματα. Το FRACT OSC είναι μια περίπτωση ανεξάρτητης παραγωγής που καταφέρνει να ξεπεράσει τις αδυναμίες των mainstream games, δηλαδή καταφέρνει να’ ναι απαιτητικό χωρίς να είναι user unfriendly, ενώ, αν και πλησιάζει στο άλλο άκρο, αυτό της χιπστερικής εμμονής με τα auter games, έχει ουσία και έξυπνο gameplay.
Η αισθητική του FRACT OSC είναι ξεκάθαρα επηρεασμένη από το Tron. Κορεσμένα neon χρώματα, καθαρές υφές και γραφικά. Ο παίκτης περιδιαβαίνει ένα 3D περιβάλλον σε οπτική πρώτου προσώπου, λύνοντας puzzles. Η πρώτη επαφή με το παιχνίδι αποπροσανατολίζει καθώς δεν υπάρχει καμία καθοδήγηση, πέρα από την πληροφορία ότι με δεξί κλικ ο παίκτης μπαίνει σε interaction mode: στην οθόνη εμφανίζεται ο κέρσορας ενώ ταυτόχρονα υποδεικνύονται με φωτεινό περίγραμμα όλα τα interactive στοιχεία που βρίσκονται σε ακτίνα λίγων μέτρων. Πλατφόρμες θα πρέπει να ανυψωθούν και να περιστραφούν, κουμπιά να πατηθούν, νότες να σημειωθούν σε ηλεκτρονικά πεντάγραμμα, κύβοι να συρθούν σε κανάβους.
Η σταδιακή γνωριμία με τους κανόνες του παιχνιδιού και τους νόμους του κόσμου μέσα από τον πειραματισμό και την εξερεύνηση, προσφέρει μία αίσθηση ικανοποίησης που λείπει γενικά από τα παιχνίδια σήμερα. Η έλλειψη tutorial είναι μέρος του design και λειτουργεί θετικά. Σταδιακά θα αρχίσει και η αποκωδικοποίηση της αρχιτεκτονικής δομής του παιχνιδιού. Ένα κεντρικό hub οδηγεί ακτινωτά στους χώρους των puzzles που είναι καταχωρημένα σαν συνδυασμοί χρωμάτων-συμβόλων, όπως τα τραπουλόχαρτα. Αυτός είναι και ο μοναδικός τρόπος για τη χαρτογράφηση του χώρου στο μυαλό του παίκτη, μιας και ο κόσμος του παιχνιδιού είναι αφαιρετικός, χωρίς εμφανή συνοχή, ενώ τα minimal graphics, αν και όμορφα, δημιουργούν ένα απόκοσμο σκηνικό που δεν έχει κάποια αναφορά στην πραγματικότητα, πέρα από την ύπαρξη κάποιας χαμηλής βαρύτητας.
Αυτό δεν σημαίνει ότι τα puzzles στερούνται λογικής. Ίσα ίσα όλα τους μπορούν να επιλυθούν διαισθητικά. Kάποια λίγα ίσως να χρειαστούν περισσότερη σκέψη και πειραματισμό. Αν και η ομάδα ανάπτυξης του παιχνιδιού το παρουσιάζει ως musical-exploration adventure, υπονοώντας ότι τα puzzles είναι ηχητικά, εντούτοις είναι καθαρά οπτικά. Συνοδεύονται μεν από ηχητικές νύξεις οι οποίες μεταμορφώνονται σταδιακά σε ηλεκτρονικούς σκοπούς κατά την επίλυση τους, αλλά ο ήχος έχει πάντα δευτερεύοντα ρόλο. Ίσως είναι καλύτερα έτσι αφού όλοι ξέρουν να βλέπουν, το καλό αυτί όμως είναι σπάνιο. Αυτά τα “εορταστικά” κομμάτια που προκύπτουν αποτελούν τη μουσική επένδυση του παιχνιδιού και είναι το κίνητρο και η ανταμοιβή του παίκτη (με τελική και υπέρτατη το ξεκλείδωμα ενός music editor στο τέλος). Και η υπενθύμιση ότι όλα πάνε καλά.
Γιατί μπορεί και να μην πάνε τόσο καλά. Όχι πως υπάρχει περίπτωση να γίνουν ανεπανόρθωτα λάθη. Το παιχνίδι άλλωστε δεν “σπάει”. Αλλά η εξερεύνηση μπορεί να καταντήσει βαρετή. Το περιβάλλον είναι κλινικό, στείρο, δεν υπάρχει τίποτα κρυμμένο, τίποτα να ανακαλυφθεί πέρα από ανούσια achievements. Έτσι το παιχνίδι καταλήγει να είναι η αναζήτηση του επόμενου puzzle-hub πλαισιωμένη από χιλιόμετρα κουραστικής βόλτας. Υπάρχουν βέβαια elevators-checkpoints που εκσφενδονίζουν (που λέει ο λόγος, λόγω της περίεργης βαρύτητας) στον επιθυμητό προορισμό, αλλά αυτά θα πρέπει να ξεκλειδωθούν πρώτα περπατώντας μέχρι εκεί.
Δεν υπάρχει λόγος για υπερβολή. Το FRACT OSC δεν έχει τεχνικές αδυναμίες. Απλά αποτυγχάνει να προκαλέσει συναισθηματική εμπλοκή, πέρα από την ικανοποίηση του puzzle-solving και το οπτικοακουστικό wow factor που όμως φθίνει γρήγορα. Αυτό είναι το κόστος της αφαίρεσης και της arthouse αισθητικής. Είναι το παιχνίδι που θα δείχνατε στη γιαγιά σας για να την πείσετε πως τα video games μπορεί να είναι τέχνη. Αν η γιαγιά σας ήταν χίπστερ με καλλιτεχνικές ευαισθησίες, συλλέκτης βοτάνων στο βουνό, vegan ποδηλάτισσα και δεν είχε ιδέα από παιχνίδια. Παρόλα αυτά, πίσω από το neon περίβλημα και την ψαγμένη μουσική το παιχνίδι είναι ένα συμβατικό platformer-puzzle-adventure που “ξεφουσκώνει” στο τελευταίο σκέλος.
