South Park: The Stick Of Truth – Review

0

Μαγκιά, κλανιά

Είναι εκπληκτικό αλλά μια απλή αναζήτηση στο διαδίκτυο με τον όρο “fart magic” δεν φέρνει μονομιάς το South Park: The Stick Of Truth στην πρώτη σελίδα αποτελεσμάτων. Είναι άρα σημάδι ότι η ανθρωπότητα δεν παύει ποτέ να συγκινείται από το, τρόπον τινά, πατροπαράδοτο αέριο γέλιου.

Οι δημιουργοί του South Park βασίζονται στην προβλεψιμότητάς μας, των μέσων μας, των αντιλήψεών μας, των αντιδράσεών μας και τη χρησιμοποιούν για να σατιρίσουν εμάς του ίδιους και να καυτηριάσουν υπαρκτές ανθρώπινες αστοχίες. Με λίγα λόγια, in South Park, the video game plays you!

Το South Park: The Stick Of Truth είναι η επιτυχία που αναζητά το IP εδώ και πολλά χρόνια στη βιομηχανία των video games. Είναι επιπλέον μια από τις λίγες επιτυχίες που αριθμεί η βιομηχανία, πόσο μάλλον η Obsidian Entertainment, στη μεταφορά IP από ένα μέσο σε ένα άλλο, ιδιαίτερα διαφορετικό. Το ότι αυτή τη φορά η εμπλοκή των δημιουργών της σειράς ήταν πιο έντονη από ποτέ, απλά υπογραμμίζει το αυτονόητο.

Στον τίτλο της Obsidian ο παίκτης είναι το νέο παιδί της γειτονιάς. Οι γονείς του δεν μιλούν για ό,τι τους ανάγκασε να μετακομίσουν, το παιδί δεν μιλά…γιατί έτσι και κανείς δεν μιλά για αμνησία. Από πείσμα λογικά. Πριν ο παίκτης χρησιμοποιήσει fart magic για να κάνει τον εχθρό να ξεράσει, πριν αποκτήσει τη δυνατότητα να κάνει summon τον ίδιο το Χριστό που σίγουρα παίζει μαζί μας κάνοντας τον Horatio Caine (πολυβόλο, γυαλί ηλίου, ηλιοβασίλεμα), πριν καν κοπεί από τις ευρωπαϊκές εκδόσεις του παιχνιδιού για κονσόλες το mini-game ανδρικής έκτρωσης και πολλά, πολλά άλλα, το South Park: The Stick Of Truth είναι πραγματική προέκταση της σειράς. Οι αναφορές σε επεισόδια και καταστάσεις δίνουν και παίρνουν, αλλά οι αναφορές σε γνώριμα φαινόμενα είναι τόσο πολυάριθμες, τόσο πυκνές που δεν είναι δυνατό να αφήσουν κάποιον ασυγκίνητο. Μπορεί ο τίτλος να λανσάρεται ως turn-based RPG (“attack in turns just like in the Middle Ages”) αλλά, ας μη γελιόμαστε, οι μηχανισμοί είναι bonus.

Με την Obsidian στη μέση βέβαια…είναι βαρύ το bonus. Τα παιδιά της γειτονιάς ζουν σε LARP mode και θέλουν απεγνωσμένα τον έλεγχο ενός…κλαριού, διότι όποιος ελέγχει αυτό ελέγχει και το σύμπαν. Η φαντασία τους συνδέεται αργότερα με “πραγματικούς” κινδύνους και το ενδεχόμενο τέλος του κόσμου, αλλά αποτελεί, πριν από όλα, τη βάση για κάθε είδους μεταφορά στο παιχνίδι. Τα βέλη-βεντούζες είναι πραγματικά βέλη, τα αυτοκόλλητα προσθέτουν ιδιότητες στα ξύλινα σπαθιά (που κάθε άλλο παρά ξύλινα είναι στην παιδική φαντασία), η κάλτσα γίνεται η σφεντόνα του Δαυίδ. Α. Και ο δονητής γίνεται μηχανισμός τηλεμεταφοράς. Είναι τόσα τα αντικείμενα που θα συναντήσει ο παίκτης, τόσα τα διαφορετικά συστήματα που κάνουν ενδιαφέρουσα αλλά καθόλου απαιτητική τη μάχη, που αξίζει να ασχοληθεί κανείς μαζί τους, έστω για να διαβάσει τις περιγραφές τους. Κάποιος τις φρόντισε με αγάπη. Κάτι που δύσκολα συναντά κανείς σε οποιοδήποτε video game.

Ο ρόλος της Obsidian Entertainment είναι να κάνει το South Park videogame αλλά το καταφέρνει κάνοντας το gameplay πλαίσιο έκφρασης. Δεν είναι τυχαίο ότι πέρα από τα perks που κερδίζει ο πρωταγωνιστής όσο προσθέτει φίλους…στο Facebook (να διαβάζετε τα updates αλλά προσοχή στον Al Gore), είναι εφικτό να τελειώσει το leveling πριν τελειώσει το παιχνίδι. Η διάρκεια του τίτλου είναι γύρω στις 10 ώρες και λίγο παραπάνω. Μπορεί να μην ακούγεται σωστό για RPG, πόσο μάλλον για τίτλος της Obsidian, αλλά είναι το σωστό. Το χιούμορ και ο τρόμος δύσκολα τα πάνε καλά με μεγάλης διάρκειας εγχειρήματα και το εν λόγω video game βγαίνει κερδισμένο από την εγκράτεια. Εδώ καταφέρνει να ΜΗΝ έχει άπειρα bugs παρότι ετοιμάστηκε από την Obsidian, αναπτυσσόταν για χρόνια, πέρασε από καθυστερήσεις και αλλαγή publisher. Και έζησε. Για τον ίδιο λόγο που επιβιώνει, δικαίως, το South Park εδώ και 17 χρόνια.

Ναι δεν λείπουν τελείως τα bugs, ναι η μάχη θα μπορούσε να είναι πιο απαιτητική. Μπορεί να απαιτεί την προσοχή του παίκτη μιας και το timing μετρά, ειδικά στην άμυνα, αλλά γενικά δεν υπάρχει ιδιαίτερο κίνητρο για πολλή προσοχή. Ναι, θα μπορούσε να είναι πιο “παιχνίδι” αντί για πιο “South Park”. Όχι, δεν κάνει τίποτα ξεχωριστό σε gaming όρους.

Αλλά θα σας κάνει να κυλιέστε στο πάτωμα. Αν δεν πάτε με τα νερά του, ετοιμαστείτε για Nazi Zombie babies που ανακράζουν με την (πραγματική) φωνή του Hitler.

8

About Author

Όταν δεν πίνει καφέ, πίνει καφέ. Γράφει για games από το 2003, συναντά, για κάποιο άγνωστο λόγο, τα πιο περίεργα bugs και όποτε δεν βρίσκει καφέ, λειτουργεί ως αρχισυντάκτης. Ύστερα από κάθε μακροβούτι σε gadgets, games και βιβλία ιστορίας, βγαίνει στην επιφάνεια για να πάρει αέρα και να κάνει διορθώσεις. Τότε είναι και πιο επικίνδυνος. Αρθρογραφία του έχει εμφανιστεί σε GamePro, Computer Games Magazine, RAM, bit, Digipedia κ.α. Μετέφρασε βιβλίο για το Tai Chi. Don't ask.

Leave a Reply

κατασκευή ιστοσελίδων Web and Art Solutions