Παρά το όνομα, δεν είναι runner
Αν η απορία σας εντοπίζεται στο περί τίνος πρόκειται τελικά το Joe Danger Infinity, η απάντηση είναι απλή και γρήγορη: είναι, κατά βάση, το περσινό Joe Danger Touch, με ελάχιστες διαφορές, κυρίως αισθητικές. Ο χειρισμός παραμένει όπως τον θυμάστε (ή όπως δεν τον θυμάστε) αλλά το περιβάλλον κάνει σαφή στροφή προς την αισθητική του Toy Story.
Αυτή τη φορά ο Joe είναι παιχνίδι και όλα τα επίπεδα του Joe Danger Infinity λαμβάνουν χώρα σε χώρους του σπιτιού, κατά τα πρότυπα των παλαιών πλέον τίτλων MicroMachines. Θα βρεθείτε σε παιδικά δωμάτια, κουζίνα και ανάλογες διαδρομές, θα ξεκλειδώσετε άλλους χαρακτήρες-φιγούρες-παιχνίδια, οι οποίοι βρίσκονται μέσα σε μπάλες στο “μηχανηματάκι” (Gumball) που όλο και κάποιοι από εσείς θα θυμάστε ότι σας έχει φάει κέρματα. Βέβαια στην προκειμένη είναι πιο εύκολο να δώσει στον παίκτη χρήματα παρά διαφορετικούς χαρακτήρες. Αλλά και αυτά χρήσιμα είναι. Και πολύ μάλιστα. Με τα νομίσματα που κερδίζει ο παίκτης μπορεί να αγοράζει νέα οχήματα, με διαφορετικές ιδιότητες αλλά και μειονεκτήματα. Αυτό από μόνο του είναι λόγος να επιστρέψετε σε επίπεδα που αφήσατε πίσω για να δείτε τι αλλάζει η χρήση διαφορετικού…εργαλείου. Διαφορετικά μπορείτε απλά να διαπιστώσετε τι συμβαίνει όταν οδηγός-cupcake χειρίζεται “γουρούνα” και προσπαθεί να πετύχει με άλμα ένα ντόνατ.
Από νωρίς φαίνεται ότι γίνεται μεγάλος χαμός στα επίπεδα του Joe Danger Infinity με επόμενο συμπέρασμα το πόσο καλά στέκεται ο χειρισμός. Ευτυχώς λείπουν οι εικονικοί μοχλοί με τον παίκτη να ελέγχει άλματα, φιγούρες κ.λπ. Όπως και σε κάθε τίτλο της σειράς, κάθε επίπεδο συνοδεύεται από συγκεκριμένα ζητούμενα που, συχνά, επιβάλλουν την προσοχή του παίκτη να μοιράζεται σε τελείως διαφορετικές και ταυτόχρονα λειτουργικά εφικτές προτεραιότητες. Η δίψα (ή η κατάρα) του High Score καθιστούν τις πολλαπλές επισκέψεις σίγουρες. Πόσο μάλλον όταν απαιτείται μια κάποια επίδοση για πρόσβαση σε όλα τα επίπεδα.
Η Hello Games πάντως κάνει ένα μικρό αλλά πολύ ενδιαφέρον πείραμα. Όταν ολοκληρώνεται ένα επίπεδο, γίνεται αμέσως πέρασμα στο επόμενο, εκτός αν ο παίκτης αγγίξει την οθόνη για να σταματήσει. Δηλαδή η μετάβαση από επίπεδο σε επίπεδο, λειτουργεί ανάποδα από τις νόρμες και αποτελεί από μόνη της δικαιολογία για να…συνεχίσετε λίγο ακόμη.
Αλλά…επιστροφή στο High Score. Λόγω της τακτικής που επέλεξε να ακολουθήσει η Hello Games στις μικροσυναλλαγές, το Joe Danger Infinity δεν σέβεται καθόλου τον όρο, τη σημασία και το ρόλο του. Σαφώς και ο παίκτης μπορεί να αγοράσει νομίσματα για να αποκτήσει μια ώρα αρχύτερα χαρακτήρες και οχήματα. Αλλά, ευτυχώς, κάτι τέτοιο δεν έχει ιδιαίτερο νόημα. Με απλή υπομονή έρχονται όλα και ποτέ δεν μένει η αίσθηση ότι κάτι χάνεται ή κάτι γίνεται εκνευριστική αγγαρεία. Η όποια καλή πίστη όμως χάνεται γρήγορα. Κάθε φορά που χάνει ο παίκτης (και όσο οι διαδρομές γίνονται πιο απαιτητικές αυτή είναι η ολοένα και πιο συχνή κατάληξη) εμφανίζεται μήνυμα/προτροπή για αγορά βοηθητικών αντικειμένων. Το ένα για παράδειγμα κάνει πιο εύκολη τη συγκέντρωση των νομισμάτων στο επίπεδο ενώ ένα άλλο…πολλαπλασιάζει το score. Οι βοήθειες αυτές είναι μία χρήσης και κάθε χρήση κοστολογείται στα 0,89 ευρώ.
Προφανώς και η αγορά δεν είναι υποχρεωτική. Προφανώς και μπορεί να αποφευχθεί με άνεση. Αλλά το spamming για τέτοιου είδους αγορές, η έλλειψη εναλλακτικής βοήθειας για εκείνους που απλά δυσκολεύονται και δεν ενδιαφέρονται για high scores αλλά για απλή διασκέδαση είναι κατακριτέα. Πόσο μάλλον η δυνατότητα επί πληρωμής πολλαπλασιασμού του score, το οποίο ύστερα ΔΕΝ αποκλείεται από τα leaderboards, στερώντας ουσιαστικά κάθε νόημα και χρησιμότητα στην ύπαρξή τους.
Συνεπώς η τελευταία εξόρμηση του Joe Danger μπορεί να είναι πιο ευχάριστη αισθητικά και προβλέψιμη αλλά σταθερά απολαυστική σε μηχανισμούς. Το οικονομικό του μοντέλο όμως…μάλλον προέκυψε από την ανάγκη της Hello Games να ολοκληρώσει το No Man’s Land από τη μία και να καλύψει τη ζημιά της πλημμύρας που την ταλαιπώρησε.
