Ώρα για πάρτι…πάλι
Αν και τα τελευταία χρόνια η σειρά Mario Party δείχνει σημάδια κόπωσης, εξακολουθεί να είναι μία από τις καλύτερες οικογενειακές προτάσεις σε οποιοδήποτε format. Αυτό φυσικά δεν αποτελεί δικαιολογία για τις μέτριες εμφανίσεις της, ούτε για την αδυναμία της να προσφέρει ουσιαστική ανανέωση. Ούτε δικαιολογεί την εμμονή της να εκμεταλλεύεται κάθε είδους τεχνολογικό εύρημα που προσφέρει η εκάστοτε κονσόλα που το φιλοξενεί, ξεχνώντας στην πορεία το ενδιαφέρον gameplay.
Το Mario Party: Island Tour είναι η μια ακόμα προσπάθεια της Nintendo να ανανεώσει την παραδοσιακή σειρά, μεταβάλλοντας σημαντικά τον πυρήνα της. Ναι εξακολουθεί να αποτελεί μια μεγάλη συλλογή από mini-games, ναι εξακολουθεί να στηρίζεται στη λογική των επιτραπέζιων, αλλά πλέον η συλλογή αστεριών και τα πολύωρα sessions αποτελούν παρελθόν. Πλέον, τα πάντα έχουν σχεδιαστεί για να προσφέρουν σύντομες παρτίδες που ταιριάζουν με το φορητό χαρακτήρα της κονσόλας.
Στο ίδιο πλαίσιο της ανανέωσης κινούνται και τα ίδια τα “τραπέζια”. Πέρα από τη διαφοροποίηση σε επίπεδο γραφικών, κάθε τραπέζι έχει τους δικούς του κανόνες. Η αλλαγή αυτή, που έχει ξεκινήσει από τις προηγούμενες πρόσφατες εμφανίσεις της σειράς, έχει ως στόχο την πολυπόθητη ποικιλία, στόχος που επιτυγχάνεται μερικώς.
Μερικώς γιατί αν και επιφανειακά υπάρχει διαφοροποίηση, στην ουσία το gameplay μεταβάλλεται ελάχιστα, με τους στόχους του παίκτη να παραμένουν σχεδόν αναλλοίωτοι. Παραδόξως, η Nd Cube δείχνει να ρίχνει το βάρος της στα ίδια τα τραπέζια και δίνει δεύτερο ρόλο στα mini-games, κίνηση που μάλλον αποτελεί και τη μεγαλύτερη διαφοροποίηση από τους παλαιότερους τίτλους της σειράς. Υπάρχουν στιγμές που το βασικότερο κομμάτι του gameplay διεξάγεται στα τραπέζια, με τα mini-games να κάνουν σποραδικά την εμφάνισή τους. Πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα μεταβολή η οποία όμως δεν καταφέρνει να κερδίσει τις εντυπώσεις, κυρίως γιατί το gameplay στηρίζεται στην τύχη και όχι στην ικανότητα. Σε αντίθεση με τους παραδοσιακούς τίτλους Mario Party του παρελθόντος, εδώ λάμπουν δια της απουσίας τους οι στιγμές “ελαφριάς στρατηγικής” που εκμεταλλεύονταν οι παίκτες για να… τη φέρουν στους αντιπάλους τους. Χωρίς αυτήν τη στρατηγική, την αγωνία και τις μάχες που απορρέουν από αυτήν, τα τραπέζια του Mario Party: Island Tour δείχνουν μονότονα. Υπάρχουν φυσικά τέτοιες στιγμές, αλλά είναι πλέον ελάχιστες, αφού το ζητούμενο εδώ είναι να φτάσει κανείς γρήγορα στο στόχο του και τίποτα άλλο. Αν συνυπολογίσει κανείς στα παραπάνω το σύστημα “δικαιοσύνης” που υπήρχε πάντα στη σειρά και το οποίο βοηθά τους παίκτες που βρίσκονται στις τελευταίες θέσεις, γίνεται φανερό ότι η επικέντρωση στα τραπέζια ναι μεν έχει το ενδιαφέρον της, αλλά η εκτέλεση και το έντονο στοιχείο της τύχης λειτουργούν εις βάρος της.
Το παράδοξο είναι ότι η ομάδα ανάπτυξης παρά το δευτερεύοντα ρόλο που επιφύλασσε στα mini-games δεν τεμπέλιασε σε αυτόν τον τομέα. Για άλλη μια φορά, ο παίκτης έχει στη διάθεσή του πάνω από 80 mini-games που καλύπτουν διάφορα είδη. Οι βετεράνοι της σειράς θα αναγνωρίσουν πολλές κλασικές συνταγές που εμφανίζονται παραλλαγμένες. Θα σπρώξουν αντιπάλους, θα τρέξουν πρώτοι στον τερματισμό, θα ζωγραφίσουν, θα δοκιμάσουν αντανακλαστικά και παρατηρητικότητα και θα προκαλέσουν την τύχη τους, όπως ακριβώς το έκαναν τόσα χρόνια. Φυσικά η Nd Cube θέλησε να αξιοποιήσει τις δυνατότητες του 3DS προσθέτοντας mini-games που εκμεταλλεύονται το γυροσκοπικό αισθητήρα, το μικρόφωνο και την οθόνη αφής, αλλά κάποια από αυτά φαίνεται να δυσκολεύονται σε θέματα ακρίβειας. Αναμενόμενα, η συλλογή περιλαμβάνει πολλές μετριότητες και επαναλήψεις σε ιδέες, κάτι που είναι χαρακτηριστικό ολόκληρης της σειράς.
Παρά το ότι πρόκειται για καθαρόαιμο multiplayer τίτλο, η ομάδα ανάπτυξης προσπάθησε να προσφέρει και ενδιαφέροντα single-player modes. Δεν κλέβουν την παράσταση, αλλά υπάρχουν. Από αυτά, το πιο ενδιαφέρον είναι μάλλον το Bowser’s Tower, ένα campaign mode όπου ο παίκτης καλείται να διασχίσει τους 30 ορόφους ενός πύργου, κερδίζοντας ένα mini-game σε κάθε όροφο. Υπάρχουν και bosses για τα μάτια του κόσμου, αλλά γίνεται εύκολα φανερή η έντονη επανάληψη που το χαρακτηρίζει. Σε συνδυασμό με το απλοϊκό Α.Ι., το Bowser’s Tower καταντά σε διαδικασία και όχι ευχαρίστηση.
Τουλάχιστον σε επίπεδο multiplayer τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα. Πέρα από το ότι όλο το παιχνίδι δείχνει να “ανασάνει” με την ύπαρξη περισσότερων παικτών, η ομάδα ανάπτυξης προσφέρει τη δυνατότητα για download play, γεγονός που διευκολύνει τη διαδικασία σύνδεσης, καθώς μόνο ένας παίκτης χρειάζεται να έχει τον τίτλο. Και παρά το ότι υπάρχουν στιγμές που η σύνδεση χάνεται και η έλλειψη online τονίζει τα “κολλήματα” που χαρακτηρίζουν εδώ και χρόνια τη Nintendo, το download play δίνει ουσία στο multiplayer mode ενός τίτλου σε φορητό σύστημα.
Το Mario Party: Island Tour σίγουρα δεν είναι το καλύτερο της σειράς και ακόμα πιο σίγουρα λείπουν οι στιγμές του έντονου ανταγωνισμού των παλαιότερων τίτλων. Οι προσπάθειες για ανανέωση δείχνουν να μην πηγαίνουν προς το σωστό δρόμο, αλλά, παρόλα αυτά, εξακολουθεί να είναι η καλύτερη πρόταση για οικογενειακή διασκέδαση. Αυτό πάλι μπορεί να οφείλεται στο γεγονός ότι κανείς άλλος δεν προσπαθεί να προσφέρει κάτι παρόμοιο, αλλά, από την άλλη, μόνο η Nintendo θα μπορούσε να κάνει αυτού του είδους τη συνταγή να λειτουργήσει.
Αρκεί να θυμηθεί το πώς.
