Αν και η νέα γενιά έχει σχεδόν κλείσει ένα χρόνο στην αγορά, οι νέοι τίτλοι racing είναι ελάχιστοι. Το δε χωράφι του simulation, είναι ακόμα πιο φτωχικό με μοναδική εξαίρεση το Forza Motorsport 5 για το Xbox One και το -χωρίς γέλια αν είναι εφικτό- Driveclub για το PS4. Η πρόταση της Slightly Mad μπαίνει σφήνα κάπου εκεί ανάμεσα και προτίθεται να κυκλοφορήσει για τη νέα γενιά απ’ άκρη σ’ άκρη. Και το “νέα γενιά” θαρρούμε πως είναι αρκετά ακριβές αν καθίσει κανείς να δει τα trailer που έχουν κυκλοφορήσει για τον τίτλο.
Αυτό ήταν και το πρωταρχικό σοκ για εμάς στην πρώτη επαφή με το Project Cars. Ο τεχνικός τομέας. Κατά γενική ομολογία είναι αυτό ακριβώς που βλέπει κανείς στα trailer. Τουλάχιστον όσον αφορά την έκδοση για υπολογιστή καθώς εκείνη που δοκιμάσαμε για το PS4 δεν έδινε δείγματα από καιρικά φαινόμενα ή έντονα εφέ φωτισμού ώστε να μπορούμε να προχωρήσουμε και σε συγκρίσεις.
Η δε έκδοση για υπολογιστή, στην οποία δοκιμάσαμε και την υποστήριξη του Oculus Rift, ήταν σαφέστατα η πιο εντυπωσιακή. Και σε τέτοιες περιπτώσεις μπορεί κανείς να αντιληφθεί πόσο σημαντική είναι η οπτική πιστότητα όταν μιλάει κανείς για εξομοιωτές.
Η δική μας εμπειρία δεν αφορούσε κάποιον αγώνα ή κάποιο event -από τα εκατοντάδες που θα περιλαμβάνονται στο παιχνίδι- αλλά απλά την οδήγηση σε μία πίστα. Αυτό που ήθελαν οι άνθρωποι της Slightly Mad ήταν ξεκάθαρα να αφουγκραστούμε τη δουλειά που έχει γίνει στην αίσθηση της οδήγησης η οποία αίσθηση είναι και το βασικότερο χαρακτηριστικό του τίτλου και εκείνο που έχει συγκεντρώσει την περισσότερη φροντίδα.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως η ομάδα ανάπτυξης κατάφερε να εξασφαλίσει τη συνδρομή και την εμπειρία μερικών πρωταθλητών αγώνων οδήγησης όπως του Oli Webb, του αδελφού του Lewis Hamilton, Nicolas αλλά και του ανθρώπου που κρύβεται πίσω από τη δημοφιλή περσόνα του Stig από την τηλεοπτική σειρά Top Gear, Ben Collins.
Η βοήθεια που προέκυψε από αυτές τις συνεργασίες δεν ήταν τόσο τεχνική όσο εμπειρική. Όπως μας εξομολογήθηκε ο Oli Webb, ένας άνθρωπος που έχει πάρει την τρίτη θέση στο Le Mans, “τα άλογα και την ροπή μπορεί ο καθένας να τα βρει από τα αρχεία των κατασκευαστών, αυτό που [τα παιδιά της Slightly Mad] θέλουν να περάσουν στον παίκτη, είναι η ουσιαστική εμπειρία της οδήγησης του κάθε αυτοκινήτου. Ξέρουμε την τελική που έχει ένα Mitsubishi Evo X, αλλά αν δεν το έχεις οδηγήσει δεν γνωρίζεις τον τρόπο που υπερστρέφει σε σχέση με άλλα αυτοκίνητα”.
Και αυτή η ανάγκη για γνησιότητα είναι ο λόγος που τα διαθέσιμα αυτοκίνητα στο Project Cars, για την ώρα, είναι κάτω από 100. Για έναν τέτοιο τίτλο προφανώς και μιλάμε για μικρό νούμερο αλλά μετά από την εμπειρία μας στο τιμόνι, πιστεύουμε πως ίσως και να μπορούμε να το δικαιολογήσουμε.
Η ίδια δουλειά, με εξαιρετική προσήλωση στη λεπτομέρεια, έχει γίνει και στις πίστες (που θα είναι αρκετές). Η κάθε καμπύλη, η κάθε στροφή και η κάθε λακκούβα είναι χαρτογραφημένες βάσει της εμπειρίας των οδηγών που βοηθούν την ομάδα ανάπτυξης. Σε αυτό περιλαμβάνονται φυσικά και οι ακάθαρτοι χώροι στις στροφές, όπου η πρόσφυση είναι ελαφρώς καλύτερη αλλά και ο τρόπος που το κάθε είδος ασφάλτου λειτουργεί σε σχέση με τα λάστιχα υπό κάθε συνθήκη.
Εμείς καταφέραμε να οδηγήσουμε ένα Nissan GT-R στη πίστα Silverstone και -αν και δεν έχει τύχει να οδηγήσουμε ξανά εκεί με GT-R ή χωρίς- η αλήθεια είναι πως εκπλαγήκαμε από το επίπεδο της λεπτομέρειας στο χειρισμό. Μια αίσθηση που δεν μπορεί να περιγραφεί με πολλούς τρόπους και πόσο μάλλον μέσα από ένα hands-on λίγων λεπτών.
Το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι το εξής: Μετά από τόσα χρόνια εξομοιωτών οδήγησης, η αίσθηση που υπήρχε ανά πάσα στιγμή σε εκείνους τους τίτλους ήταν εκείνη του αποστειρωμένου. Οι μεταβλητές και οι ακαθόριστοι παράγοντες σε κάθε διαδρομή στα Forza και στα Gran Turismo ήταν σχεδόν μηδενικοί σε σχέση με αυτό που ζει κανείς στο Project Cars. Στο πόνημα της Slightly Mad, ο παίκτης αισθάνεται εκείνη την εγρήγορση που ενδεχομένως βιώνουν ακόμα και οι οδηγοί των αγώνων. Το όχημα ποτέ δεν είναι απόλυτα σταθερό στην άσφαλτο, ειδικά αν η κάμερα είναι μέσα από το κράνος (μια πολύ εντυπωσιακή λειτουργία με τη βοήθεια του Oculus), υπάρχουν μικροατέλειες παντού στο οδόστρωμα και όλες απαιτούν ένα βαθμό διαχείρισης και αντίληψης από την πλευρά του παίκτη. Ο πρώτος μας αναγνωριστικός γύρος στην Silverstone ήταν απόπειρα να συνηθίσουμε τόσο αυτό το νέο επίπεδο ρεαλισμού όσο και την ιδιοτροπία του GT-R (ενός αυτοκινήτου που φημίζεται για την οδηγική του συμπεριφορά παρότι supercar). Ο δεύτερος ήταν ένα φεστιβάλ τρόμου και απόγνωσης καθώς παλεύαμε να κρατήσουμε το όχημα στην αγωνιστική γραμμή και να κάνουμε και έναν αξιοπρεπή χρόνο μπροστά στους συναδέλφους. Δεν καταφέραμε τίποτα εκ των δύο, τουλάχιστον σε ικανοποιητικό βαθμό. Ο λόγος; Δεν είμαστε οδηγοί αγώνων παρόλο που τόσα χρόνια εξομοίωσης οδήγησης σε κονσόλες μας είχαν πείσει για το αντίθετο.
Το Project Cars και η επαφή μας μαζί του ήταν λίγο εκείνο το χτύπημα που μας ξύπνησε. Και επειδή αγαπάμε την αυτοκίνηση με ένα σχεδόν παθολογικό βίτσιο, περιμένουμε να μας ξαναχτυπήσει.
