Death by a thousand boobies.
Η αρχική πρόθεση των δημιουργών του Senran Kagura Burst ήταν απλή και ξεκάθαρη: να φτιάξουν τίτλο με τρισδιάστατα στήθη. Με boob physics πιο υπερβολικά και από εκείνα του Dead Or Alive, και μάλιστα στο 3DS, ο στόχος επετεύχθη. Είναι τουλάχιστον περίεργο λοιπόν ότι στο Senran Kagura Burst υπάρχει και gameplay.
Κατ’ ουσίαν πρόκειται για τίτλο τύπου Street Of Rage με προτεραιότητες και αισθητική ecchi anime. Δύο διαφορετικές αλλά σύγχρονες σχολές ninja, Hanzo και Hebijo, έχουν βαλθεί να εξοντώσουν η μία την άλλη. Σε δύο διαφορετικά campaign (όσο τέλος πάντων γίνεται αυτό) ο παίκτης μαθαίνει πώς έχουν τα πράγματα από τη σκοπιά της κάθε πλευράς. Το δεύτερο campaign είναι εκείνο που δικαιολογεί το χαρακτηρισμό “Burst” αφού αποτελεί την ουσιαστική προσθήκη στο πρωτότυπο που, για τα ιαπωνικά δεδομένα τουλάχιστον, δεν είναι και τόσο φρέσκο. Ωστόσο αξίζει η ενασχόληση με το δεύτερο campaign γιατί όντως, μέσα στη θάλασσα στερεοτύπων και ανάλαφρης ατμόσφαιρας, καταφέρνει να κάνει τα πράγματα γκρίζα, αντί να μένει στο δυαδικό διαχωρισμό μεταξύ καλού και κακού.
Παρά ταύτα δεν του λείπει το σύστημα μάχης. Είναι μεν απλό, με light, heavy attack και dash αλλά, κακά τα ψέματα, το button mashing δίνει και παίρνει. Λίγο πιο ενδιαφέροντα γίνονται τα πράγματα όταν το leveling φέρνει πρόσβαση σε μεγαλύτερα combos αλλά και στο ότι χρειάζεται timing για να ξεκινήσει σωστό juggling των εχθρών στον αέρα. Το ότι η έννοια “άμυνα” αντιμετωπίζεται σαν μουσειακό είδος είναι σίγουρα ενδεικτικό της όλης προσέγγισης. Ακόμη και κάποιο πλήγμα δεν σταματά το hit counter, μόνο η καθυστέρηση για το επόμενο αμέσως μέρος του combo. Καθώς ο παίκτης εξοικειώνεται με κάθε χαρακτήρα (5 σε κάθε πλευρά, εννοείται όλοι γυναίκες) το hit counter μπορεί να φτάσει με άνεση τις εκατοντάδες χτυπήματα αλλά και πολλαπλάσια. Εξάλλου όλα είναι σχεδιασμένα για τέτοιου είδους τρελές επιδόσεις. Ακριβώς όπως σε Final Fight και Streets Of Rage, ο παίκτης κινείται μια “οθόνη” τη φορά. Δεν προχωρά αν δεν εξαφανίσει όλους τους αντιπάλους. Αυτοί βέβαια τείνουν να σχηματίζουν μεγάλες…παρέες διευκολύνοντας ακόμη περισσότερο την κατάσταση. Τα ολιγόλεπτα επίπεδα λοιπόν κάνουν την ευκολία και την επανάληψη λιγότερο αντιληπτή, ποντάροντας στα κλασικά σενάρια χρήσης που συναντώνται στο portable gaming, δηλαδή σε μικρά και συχνά sessions.
Μια από τις μικρές επιτυχίες του παιχνιδιού είναι το ότι κάθε χαρακτήρας δείχνει να έχει το δικό του στιλ στη μάχη, ενώ θα περίμενε κανείς να μην έχει γίνει ο κόπος. Με τους εχθρούς σε ρόλο cannon fodder πάντως, θα περίμενε κανείς ότι τα boss fights θα ήταν ενδιαφέροντα. Αυτό δεν ισχύει όμως και αποτελεί μεγαλύτερη αστοχία από το ατίθασο frame rate που δεν λυγίζει όταν γίνεται χαμός από εχθρούς αλλά λυγίζει σε cut scenes. Παρότι ο τίτλος δεν παίρνει στα σοβαρά τον εαυτό του, ενσωματώνει κάποιους μηχανισμούς που όντως προσφέρουν ενός είδους βάθος. Από τη μία οι παίκτες μπορούν να ντύνουν με τα ρούχα της επιλογής τους τις πρωταγωνίστριες κ.λπ. αλλά τα ρούχα έχουν το ρόλο τους. Παρέχουν προστασία αλλά ρίχνουν την ταχύτητα. Αν επιλέξετε να ριχτείτε στη μάχη μόνο με εσώρουχα (!), τότε κερδίζετε σε ταχύτητα, δύναμη και XP. Ακούγεται τελείως χαζό και προπαντός φαίνεται χαζό, αλλά δεν αλλάζει ότι προσφέρει άλλου είδους πρόκληση στην πράξη. Τα ρούχα διαλύονται πάντως κατά τη διάρκεια της μάχης, δικαιολογία για μείωση προστασίας αλλά και, όπως θα φαντάζεστε πλέον, για ύποπτα πλάνα.
Όλα είναι πάντως όσο χαοτικά ακούγονται, όπως υποδεικνύει και το παρόν κείμενο. Σκεφτείτε πως το 3D για παράδειγμα δεν λειτουργεί παντού και πάντα αλλά σε συγκεκριμένα σημεία (όπως στις αλλαγές ρούχων, στις μεταμορφώσεις σε ninja κ.λπ.). Το αν είναι καλό όταν εμφανίζεται είναι επουσιώδες. Το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να απενεργοποίησε το εφέ διότι οι εναλλαγές από 2D σε 3D είναι απρόβλεπτες και η απότομη προσαρμογή κουράζει τα μάτια. Η τακτική αυτή είναι χειρότερη ακόμη και από την κακή εφαρμογή 3D.
Τουλάχιστον τα σχέδια είναι κατά βάση ευχάριστα, αν και όχι ιδιαίτερα λεπτομερή. Το animation είναι σε καλύτερη μοίρα όταν δεν κομπιάζει ενώ είναι προφανής η έλλειψη κάποιων ευκολιών όπως το co-op. Αν μη τι άλλο θα οδηγούσε σε ακόμη περισσότερο γέλιο. Είτε το πιστεύετε είτε όχι, αυτή θα είναι μια από τις προσθήκες στο sequel.
Σε κάθε περίπτωση το Senran Kagura έχει το κοινό του και, για κάποιους άλλους, την ώρα του, ειδικά από άποψη ύφους. Είναι κατά μία έννοια φοβερό το ότι οι μηχανισμοί του gameplay καταφέρνουν να σχηματίσουν συστήματα που μπορούν να κρατήσουν το ενδιαφέρον του παίκτη υπό ιδανικές συνθήκες. Άλλωστε οι Ιάπωνες, με τα καλά τους και τα κακά τους, έχουν το ταλέντο να καταλήγουν σε τέτοιους ανορθόδοξους συνδυασμούς.
Όσοι πάλι επιλέξουν να μείνουν στα περί σεξισμού που ακούγονται για τον τίτλο… Ας είμαστε κάπως ρεαλιστές. Στις παραλίες βλέπετε χειρότερα πράγματα.
